Spookbeelden in het verpleeghuis

De gangen van het verpleeghuis doen me denken aan zo’n psychiatrische inrichting uit een horrorfilm; er is niemand te bekennen maar er branden overal lichten. De bewoners moeten noodgedwongen de dagen op hun kamer doorbrengen, terwijl het gebrek aan personeel alsmaar oploopt. Er zijn inmiddels veertig ziekmeldingen. Ja, je leest het goed, véértig.

En dan hebben we het enkel over de afgelopen week! Naast dat sommige collega’s daadwerkelijk het virus hebben opgelopen en ziek zijn geworden, circuleren er ook geruchten over preventief ziekmelden. Mensen zijn bang en blijven uit voorzorg thuis. Maar als personeel uit angst thuisblijft, wie zorgt er dan voor dat de boel draaiende wordt gehouden in de verpleeghuizen?

De eerste keer dat ik hierover hoorde wond ik mij daar erg over op. Ik werd er oprecht boos van. Dan had je niet dit werk moeten kiezen, dat is nou eenmaal een risico van het vak, dacht ik bij mezelf. Ik kwam er al snel achter hoe naïef mijn gedachten – die ik in eerste instantie heel logisch vond – eigenlijk waren. De dag voor mijn eerste dienst sinds de uitbraak van het coronavirus belde ik naar het verpleeghuis, of er nog nieuwe regels opgesteld waren. Op mijn vraag naar de aanwezigheid van beschermingsmiddelen kreeg ik het volgende antwoord: ‘Oh nee die zijn er niet. Maar dat is ook helemaal niet nodig hoor, want het virus is hier niet!’ Terwijl ik met stomheid geslagen de telefoon ophing, galmden de woorden na in mijn hoofd. Het virus is hier niet. Maar… Wat nou als iemand nog asymptomatisch is? Wat nou als ík ongemerkt het virus heb en daar de hele afdeling kom besmetten?

Heel even raakte in lichtelijk in paniek. Het was op dat moment dat ik de collega’s over wie ik mij eerder nog zo had opgewonden, maar al te goed begreep. Ook zij hadden op enig moment begrepen dat ze onbeschermd aan het werk zouden moeten gaan, met alle potentiële gevolgen van dien. Moest ik mij dan nu ook maar ziekmelden? Nee, niet doen. Gewoon de RIVM-richtlijnen aanhouden. Gewoon naar je werk, en met een beetje plezier als het even kan. De dag erna ben ik voor het eerst met angst naar mijn werk gegaan. Niet zozeer voor mijn eigen gezondheid, maar voor de gezondheid van de bewoners. Voor de meneer van negentig met een hartaandoening. En voor de mevrouw met diabetes die in een rolstoel zit. Maar ik ben gegaan, want de bewoners hebben ons nodig. The show must go on, ook tijdens een pandemie.  

Het personeelstekort is inmiddels zo nijpend dat zelfs Defensie personeel heeft ingezet om ons uit de brand te helpen. En hoewel we daar natuurlijk hartstikke blij mee zijn, is de onderbezetting op de afdelingen vaak nog steeds duidelijk voelbaar. Alleen samen komen we uit deze crisis. Alleen samen kunnen we de boel draaiende houden.