Splash: daar is het bloed

Het echtpaar zat beduusd voor me. Zij op het ziekenhuisbed op het SEH-kamertje, hij op een stoel ernaast. Ze waren al de hele dag aan het wachten tot er eindelijk een dokter zou komen kijken.

Het was blijkbaar een hele operatie geweest om ervoor te zorgen dat er een ambulance naar het kleine huis was gekomen, vervolgens moesten ze uren wachten op de spoedeisende hulp en nu kregen ze dan ook nog eens eerst een coassistent te zien voordat ze een echte dokter zagen. Met dat laatste hadden ze overigens niet zo veel problemen, ze waren al lang blij dat er iemand in een witte jas naar hen kwam luisteren.

De patiënt was vanochtend vol goede moed de was aan het ophangen toen ze haar evenwicht was verloren en met haar achterhoofd op het tafeltje was geklapt. Het had meteen gebloed en volgens meneer ‘had het uren geduurd voor het stopte en had ze wel líters bloed verloren’. Hij was er duidelijk meer van onder de indruk dan zijn echtgenote zelf. Die lag rustig op het bed en leek zich niet zo druk te maken.

De wond was nauwelijks te zien. De haren van de patiënt waren één grote klit geworden en zaten als een helm over de wond geplakt. ‘Tja, dat zullen we eerst los moeten maken’. Nadat ik het hele verhaal had gehoord, kwam ik terug met de arts. Samen wasten we de haren van de patiënte. Dat was een hele klus. Uiteindelijk kwam een flinke snee tevoorschijn. ‘Die zullen we moeten hechten mevrouw’. ‘Maar het bloedt toch niet meer!’ ‘Nee, maar het is echt beter, dan wordt het een mooiere wond’ Oké dan, de patiënte stemde in. We raapten alle hechtspullen bij elkaar en gingen aan de slag. Het eerste stukje werd door de arts gehecht. De patiënte kon vanzelfsprekend niet zien wat er gebeurde en haar echtgenote keek vanaf een afstandje toe. De huid rond de wond stond bol gespannen en er had zich duidelijk wat bloed en vocht onder het oppervlak verzameld. Met onze hoofden hingen we praktisch in de haren van de patiënt. Op eens gebaarde de arts dat ik aan de kant moest gaan. ‘Snel!’ Ik trok mijn hoofd terug. Net op tijd. Een splash bloed vloog aan mijn neus voorbij. ‘Ho!’ Het vocht onder de wond was door de druk vrijgekomen en zat nu op de muur achter het bed. Ik kon mijn lach niet inhouden. De arts ook niet. Net op dat moment kwam er een verpleegkundige langs lopen: ‘wat doen jullie nou weer, kan ik zeker weer gaan opruimen!’ riep hij lachend. De partner van de patiënt keek ons bezorgd aan: ‘gaat het wel goed?’. ‘Ja hoor, sorry meneer, het bloed onder de wond moest nog even vrij gemaakt worden’. En vragend bleef de man ons aankijken. Ik mocht de wond verder hechten. Verder was alles gelukkig goed en toen de wond mooi gesloten was kon de patiënte naar huis.

Ze maakte zich klaar om te gaan, maar op dat moment kreeg haar man in eens heel veel pijn in zijn lies. ‘Dokter, er zit een bobbel! Ik kan bijna niet lopen’. ‘Oh meneer, ik denk dat u misschien wel een liesbreuk heeft’. Daar zat de voormalig patiënte niet op te wachten. Zij wilde nu eindelijk wel graag weer eens naar huis. ‘Och, stel je niet aan, duw hem gewoon terug, dan kunnen we gaan!’ Hulpeloos keek de man de dokter aan. Maar hij was het wel met haar eens. Het was al zo druk: als het niet noodzakelijk was dan had hij liever niet nóg een patiënt. ‘Daar moet u toch maar eens voor naar de huisarts gaan meneer. Fijne avond!’