Sorry!

Voordat ik coschappen ging lopen, had ik me vast voorgenomen het gesprek aan te gaan als ik in een vervelende situatie terecht zou komen. Geen tweets met trending hashtags, maar gewoon een eerlijk gesprek van persoon tot persoon. In de praktijk blijkt dat natuurlijk net even wat moeilijker. Naïeve ik.

Op aanraden van een medeco wil ik checken of ik vanmiddag mee mag kijken met de poli van de specialist. Een assistent neemt op – de specialist is nog even bezig, vijf tot tien minuten, dan heeft hij pauze en moet ik het nog maar een keer proberen. En jawel, tien minuten later hoor ik hem aan de andere kant van de lijn. Of ik vanmiddag mee mag kijken met de poli, vraag ik. ‘Tuurlijk’, antwoordt ie, met daarna een reeks semischeldwoorden die me blijkbaar duidelijk moeten maken dat ik voor dit soort onzinnige vragen toch echt niet op dit moment had moeten bellen. Ik heb het – vanwege het verrassingseffect – oprecht verstaan noch begrepen en op mijn vragend ‘sorry?’ herhaalt hij het hele riedeltje een keer. Enigszins geschrokken leg ik de telefoon neer. Dat pauzenummer was geen goed idee…

Met tegenzin loop ik een kleine vijftien minuten later toch maar naar de poli. Helemaal niet gaan, zou nu wel zwak zijn. En niet netjes bovendien. Bij binnenkomst verontschuldig ik me eerst; ik weet niet echt waarvoor precies, maar ik voel me duidelijk ondergeschikt in deze situatie. Juist wat ik niet wilde, gebeurt nu toch. M’n ogen prikken... Ik blijf strak controleren of de specialist naar z’n scherm blijft kijken, zodat hij het niet ziet. Het lijkt erop. Of hij doet alsof. Hij probeert uit te leggen waarom het liep zoals het liep; iets met een patiënt en pauze. Ik zeg dat ik het begrijp, maar ik begrijp ten diepste niks van deze omgangsvorm. En ik wíl het niet begrijpen ook. Gewoon een eerlijk gesprek, Trude! Zo onopvallend mogelijk probeer ik m’n gezicht weer in de plooi te krijgen. Dan draait hij zich naar mij: ‘Wat ik deed paste niet in een veilige leeromgeving, sorry.’

Als er iets was wat ik niet verwachtte, was dit het wel. Maar hij zei het echt. Fouten maken mag, erop reflecteren moet. Zie hier een voorbeeld; eenvoudig, maar veelzeggend. Sta open voor navolging. Neem je verantwoordelijkheid. En zeg sorry als je fout zit. Als specialist en net zo goed als co, en als iedereen daartussenin. Nóg beter zou natuurlijk zijn dat je je excuses helemaal niet hóéft te maken. Voorkomen is immers beter dan genezen, dat weet de dokter als geen ander.