Blogs
Blog

Slecht nieuws

Plaats een reactie

‘In Turkije hebben ze gezegd dat ik ALS heb’, zegt de man die ik net binnen heb gezet voor een second opinion. Dit zag ik niet aankomen, snel scan ik mijn brieven, heb ik niet goed gelezen? ‘Maar’, begin ik voorzichtig, ‘was u niet verwezen door…?’ ‘Ja, dat klopt wel’, onderbreekt hij me. ‘Maar mijn familie vond het allemaal veel te lang duren en ik was toch thuis in Turkije en daar zeggen ze dus dat ik ALS heb.’

In de brief van de neuroloog die ons vraagt om mee te kijken lees ik juist dat er weinig aanwijzingen zijn voor een voorhoornlijden, dus ik ben enigszins sceptisch, al is het alweer even geleden dat hij daar voor het laatst was. Ik hoor het verhaal aan over langzamerhand steeds zwakker worden, de stem die is gaan kraken, het afvallen. ‘Heeft u ook pijn?’ vraag ik. Nee, daar heeft hij geen last van. En ook fasciculaties heeft hij niet bemerkt. ‘Maar sinds een paar maanden gaat het opeens wel heel hard achteruit, snapt u?’ voegt zijn vrouw, die er ook bij is, eraan toe.

‘Komt u maar even zitten, dan onderzoek ik u’, zeg ik. Ik begin mijn onderzoek rustig, maar algauw voel ik me wat onbehaaglijk worden. De tong lijkt bij uitsteken wel erg te trillen. Ik vraag hem de mond ontspannen open te houden, maar het verdwijnt niet, nog steeds gaat de tong tekeer. Fibrillaties? Fasciculaties? De kracht in de dunne armen is zwak, maar de benen zijn nog erger, ik duw er zo doorheen. Als hij rustig ligt, zie ik fasciculaties in de benen. Geen twijfel mogelijk. Ik voel een knoop in mijn maag ontstaan en maak het onderzoek stilletjes af. In ruim een jaar tijd heb ik nog nooit zo sterk een zo ernstige diagnose vermoed en er dan alleen voor gestaan met een patiënt, en ik vind het moeilijk. Ik hoop zo dat Turkije en ik het fout hebben. Hij is nog maar 48, hij heeft vier jonge kinderen.

Hij heeft een EMG meegenomen dat ik samen met de aios en de neuroloog bekijk. De neuroloog zucht. ‘Ik denk niet dat herhalen nog heel veel zin heeft’, zegt hij. ‘Het lijkt me vrij onontkoombaar. Ga jij het vertellen?’ De aios knikt. Als we binnenkomen gaat hij met een ernstig gezicht tegenover de patiënt zitten. ‘Meneer’, zegt hij, ‘Wij denken dat Turkije gelijk heeft, wij vinden uw klachten ook het meest passen bij ALS.’ De man slaat zijn ogen neer. Als hij ze weer opendoet staan ze vol met tranen. ‘Hoe lang nog?’ fluistert hij. ‘Dat is heel moeilijk te zeggen, bij iedereen verloopt het ziektebeeld anders’, begint de aios voorzichtig. ‘Maar we zijn eerlijk gezegd wel aan de late kant met de diagnose.’ Hij geeft uitleg over de opties die we hebben. Na een lang gesprek begeleiden we het echtpaar naar de deur. Gedrieën staren we ze na. ‘Vier kleine kinderen…’, zegt de aios zacht. ‘Verdomme’, zegt de neuroloog.

Meer blogs van Dina

Turkije
  • Dina

    Dina heeft vele omzwervingen gemaakt, maar uiteindelijk leidden alle wegen haar altijd weer naar de geneeskunde. Ze heeft het vak dat haar maar niet loslaat definitief omarmd en loopt nu coschappen. In haar blog schrijft ze over haar ervaringen en overwegingen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.