Simpel bestaat niet

Het lijkt wel iets met laatste dagen te zijn; het ziekenhuis heeft door dat je in gedachten al lang en breed vertrokken bent en besluit je terug te halen naar de realiteit. De briefing op de ok die dag was een korte met ‘alleen maar liesbreukjes’ bij drie jongetjes en om het eenvoudig te houden ook alledrie aan de rechterkant.

Om iets na 9 uur zijn we al bij nummer twee en ik sta heerlijk steriel met m’n oude vertrouwde klemmetjes in m’n handen te denken aan het moment dat ik definitief mijn klompen inlever. Ook deze ingreep gaat als een trein, de spoedlijst is leger dan leeg en de chirurg begint hoopvol over een lunch in het restaurant. ‘Nou, maak maar weer wakker, Iris! Ik kan de kroket al bijna ruiken.’

De anesthesioloog gaat aan de slag, de chirurg begint lekker te knippen en plakken in HIX en ik help de omloop met opruimen. ‘Terug naar de tafel, terug naar de tafel!’ hoor ik opeens achter me. De saturatie knippert fanatiek op de monitor en het kindje wordt van bed terug naar tafel gejonast. Kapje gaat weer op en in no time zijn alle waarden weer om door een ringetje te halen, maar het jongetje blijft een beetje slaperig. Telkens als het kapje van z’n gezichtje wordt gehaald, daalt de saturatie onmiddellijk.

Na anderhalf uur van ‘huil nou, jongen’, ‘word toch boos’, ‘schreeuw nou, alsjeblieft’ en zelfs een noodknop tussendoor, lukt het eindelijk om hem wakker te krijgen. Van een gemoedelijke sfeer is allang geen sprake meer. Het kindje begint voorzichtig te kraaien, zich totaal niet bewust van de lichte paniek die hij zojuist heeft veroorzaakt.

Terwijl de anesthesie mopperend naar de koffiekamer vertrekt en de chirurg de ouders gaat informeren, loop ik vast naar de ouders van het volgende feestvarken met een liesbreuk om toe te lichten waarom alles zo lang duurt. ‘Ach, het is beter om een paar uur te wachten dan om hier prioriteit te zijn, toch dokter?’ zegt vader met een knipoog. Ondertussen geeft hij zijn zoontje met down een aai. Moeder knikt heftig ja: ‘wij zijn liever simpele patiënten!’. Pas een paar maanden ouders en nu al doorgewinterd.