Significant

‘Wetenschappelijk onderzoek doen zonder eerdere ervaring, dat lijkt me best lastig eigenlijk’, zei ik tegen mijn mentor, vlak voor het begin van mijn wetenschapsstage. ‘Luctor et emergo’, zei de mentor op zijn beurt. Latijn is lang geleden en naar Thierry Baudets uitspraken luister ik niet. Dus keek ik de mentor schaapachtig aan en bleek dit ‘ik worstel en kom boven’ te betekenen. Dit werd de slagzin van mijn wetenschapsstage.

Die eerste weken voelde het alsof ik spontaan van studie was veranderd. Alsof je iemand zonder rijbewijs je autosleutels geeft. Alsof er een Chinese radiozender op staat en je gevraagd wordt het te vertalen. Alsof ik moest vliegen. Onmogelijk, samengevat.

Gelukkig waren er medestudenten, al wat verder gevorderd in hun stage, die de wetenschappelijke brij konden vertalen. Zij schudden Z-scores, Q-values, I² en de rest van het statistische alfabet uit hun mouw alsof ze nooit over wat anders hadden gepraat en runden het statistiekprogramma alsof ze het zelf gemaakt hadden. Er ging een wereld voor me open.

Nu, drie maanden later, weet ik zelf alles van Egger’s test, Hedges’ g, Fail-safe N en hun statistische vrienden. Naast mijn kennis, groeide ook het ontzag voor PhD-studenten met de week, want wetenschappelijk onderzoek is een aparte tak van sport. Zij hadden de antwoorden op de zware dilemma’s des onderzoeks, of anders wel contacten met de oplossing.

Wat heb ik geleerd van mijn wetenschappelijk onderzoek? Leg genoeg Spotify-lijsten aan met je lotgenoten en begin op tijd. Onderzoek is trial-and-error. Begin, en begin opnieuw. Worstel, en kom weer boven. Blijft niet eindeloos worstelen en vergeet vooral dat bovenkomen niet, dat is vrij essentieel. Frustratie hoort erbij. Maar als je dan na maanden voorbereidingen de knop ‘run analyses’ kunt indrukken en daar honderd kantjes resultaten uit komen rollen, dan maakt die frustratie plaats voor wat anders: trots. En daar, onder aan de pagina stond het: p <0,05. Significant.