Blogs
Blog

Semi

Plaats een reactie

Vandaag is het zover, de eerste dag van mijn semi-artsstage. Van de zenuwen neem ik twee bussen eerder dan normaal. In de bus overpeins ik wat ik de afgelopen 2 jaar heb geleerd en het lijkt veel te weinig voor het echte werk. Wat weet ik nou bijvoorbeeld eigenlijk van cardiologie? Ik heb niet een cardio-patiënt gezien. Hoe is het mogelijk in 2 jaar coschappen?

Tijdens mijn eerste coschappen was ik nog zo onder de indruk van hoe alles werkte in het ziekenhuis dat ik qua pathologie en klinisch redeneren nauwelijks wat heb meegekregen. Met klamme handen stap ik uit. In de email met aanwijzingen over waar te verzamelen lees ik afdelings- en ruimtenummers die me niks zeggen, dus ik dwaal 10 minuten over de afdeling tot een verpleegkundige me vraagt wat ik kom doen en me de kleedkamers wijst.

Ik trek mijn witte broek aan en mijn jas, mijn klompen. Spelt mijn splinternieuwe bordje met ‘Dina, semi-arts’ erop op. Ik kijk in de spiegel en haal diep adem. ‘Kom Dien, je kan het echt wel.’

Als ik de overdrachtsruimte binnenloop staren minstens 30 mensen me aan. ‘Ehhh, hoi, ik ben Dina, nieuwe semi-arts’, zeg ik bedremmeld. Ik schud een eindeloze stroom handen en vergeet iedereens naam direct. De rest van de ochtend vliegen de voor mij compleet nieuwe termen me om de oren. Ik doe een semi-artsstage bij een specialisme dat niet in het reguliere pakket zit en ze zouden wat mij betreft Russisch kunnen spreken, daar begrijp ik ongeveer net zoveel van.

Aan het eind van de ochtend schiet een van de supervisoren mij aan. ‘Kom, Dina’ zegt hij. ‘We doen een introductiegesprekje.’ Samen gaan we in zijn kantoor zitten. Hij vraagt waarom ik specifiek hier kom en wat ik hoop te leren, legt uit over de werkzaamheden op de afdeling. ‘En onthoudt, Dina’, zegt hij. ‘Je bent hier semi-arts en staat dus per definitie boventallig. Dus als iemand vraagt of je meer patiënten kan doen terwijl je het al druk hebt, zeg je nee. En je kunt ook niet extra werken en als je moet solliciteren voor een baan dan ben je er dus niet. Niet jouw probleem. Jij bent hier om te leren en als je steeds net teveel patiënten hebt dan leer je hooguit organiseren, niet klinisch redeneren. En je bent semi-arts, niet semi-secretaresse. Dus laat je niet voor iemand’s karretje spannen en realiseer je dat het geen wedstrijdje van zo snel, moeilijk of veel mogelijk is. Je bent hier om te leren en te oefenen en iedereen heeft zijn eigen curve.’

Met een stuk lichter gevoel stap ik naar buiten. Semi-belangrijk, denk ik. Semi-kundig. Semi-verantwoordelijk. Maar kennelijk mag dat. Ik loop naar een patiënt die ik onder mijn hoede heb gekregen, maar nog niet heb gezien die dag. ‘Goedemorgen,’ zeg ik met een glimlach. ‘Ik ben Dina, semi-arts.’

lees ook
  • Dina

    Dina heeft vele omzwervingen gemaakt, maar uiteindelijk leidden alle wegen haar altijd weer naar de geneeskunde. Ze heeft het vak dat haar maar niet loslaat definitief omarmd en loopt nu coschappen. In haar blog schrijft ze over haar ervaringen en overwegingen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.