Blogs
Blog

Ritme van het ziekenhuis

Plaats een reactie

Laatst las ik in een artikel dat ‘ritme’ goed is voor een mens. Gewoon een strak werkschema van maandag tot en met vrijdag met regelmatige werktijden, in de avond wat sporten en bankhangen en dan in het weekend een klein drankje of etentje. Herhaal dat zo’n tien weken en je mag er her en der eens een week tussenuit, maar ho, niet te lang, want dat is niet goed voor je ritme! Nou, daar keek ik met mijn onregelmatige werkschema wel een beetje van op… Ritme, weet ik nog wel wat dat is?

Waar anderen misschien gewend zijn aan een werkdag van 9 tot 5 met soms een uurtje uitloop, weet ik soms niet eens meer welke dag van de week het is. Als ik in het kader van neurologisch onderzoek aan een patiënt vraag welke dag van de week het is, denk ik zelf even hard na over het antwoord op deze vraag. Het ziekenhuis heeft haar eigen ritme. Ik kan na een avonddienst om 9.00 uur wakker worden en het gevoel hebben dat ik voor dag en dauw ben opgestaan. Ik kan na een tussendienst om 22.00 uur thuiskomen en het gevoel hebben dat de hele avond nog voor mij ligt. We hebben zelfs diensten die eindigen om 03.00 uur ’s nachts; dat is een beetje alsof je op stap bent geweest, maar dan vier of vijf avonden achter elkaar en zonder de gebruikelijke alcohol. Als ik dan een keer een paar regelmatige dagdiensten achter elkaar heb, ervaar ik dat dan bijna als een ‘onmenselijke aanslag op mijn nachtrust’ door het feit dat ik simpelweg niet meer gewend ben dat m’n wekker keer op keer zo vroeg gaat.

Ook qua eten is mijn ritme weg: ik ontbijt doodleuk in de middag, eet warm wanneer het mij maar uitkomt en werk ellendig veel tosti’s weg met name als ik in de nachtelijke uren aan het werk ben. Koffie is eigenlijk op alle tijdstippen wel gewenst. Nee, ritme is niet echt meer een ding in mijn leven. Of ik dat erg vind? Gelukkig ook niet echt. Groot voordeel van deze onregelmatigheid is dat ‘sleur’ – wat bij een negen-tot-vijfbaan wel eens gebeurt – compleet geen ding is. Al zijn er soms ook heus wel wat nadelen hoor. Erg jammer vind ik dat ik het ultieme zondaggevoel eigenlijk nooit meer heb. Omdat ik op zondag moet werken, of omdat ik eigenlijk een dag later pas in de gaten krijg dat het gisteren zondag was – helemaal vergeten. De beste tip om dat te compenseren? Je neemt gewoon je eigen lekkere croissantjes, verse jus en fruit mee op zondagochtend naar de werkvloer! Heb je toch nog iets van ritme, totdat je pieper gaat.

lees ook
  • Loes

    Loes is anios Spoedeisende hulp. Ze heeft hiervoor een halfjaar op de gynaecologie gewerkt maar heeft haar droom gewijzigd en hoopt nu spoedarts te kunnen worden. Samen met haar vriendin Tess schreef zij het boek Poezenpraat. Lees het interview met hen daarover: Ludieke verhalen over seks en vagina's.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.