Pricky pricky

‘She came all the way from the Netherlands to get pricked. Pricky pricky!’ Haha. Ik heb het warm en sta weer eens flink te trillen. De chirurg heeft wel in de gaten dat het nog even wennen is voor mij. 30 procent van de patiënten hier is RVD+, oftewel hiv-positief. Liever blijf ik dus uit de buurt van zijn hechtnaald. Bij de voorbereiding van mijn buitenlandstage in Zuid-Afrika leek het zo eenvoudig: neem geen risico’s en zorg dat je jezelf voldoende beschermt voordat je iets gaat doen.

Onze patiënt had bij aankomst al een gigantische operatiewond op zijn buik van een eerdere darmanastomose – die overigens gesneuveld blijkt te zijn. In de linkeronderbuik loopt een witte plastic buis waar een snee in geknipt is, bij wijze van drain. Het doet me een beetje denken aan een tuinslang. We zijn in Pretoria, een grote stad, maar toch zijn de middelen beperkt. De artsen in dit ziekenhuis zijn verbluffend goed in ‘roeien met de riemen die je hebt’. Ik help graag mee, maar soms weet ik het even niet. Zoals wanneer er nergens handschoenen zijn te vinden. Of als ik mag hechten, maar met een veel te klein naaldje en zonder instrumenten. Of zoals nu.

Vorige week kreeg mijn collega een spetter lidocaïne in zijn neus, terwijl hij een wond aan het verdoven was. Telt dat als een spatincident? De hiv-sneltest was negatief, maar de patiënt was daar zó ontzettend blij mee dat wij er de kriebels van kregen. Hoe betrouwbaar is zo’n hiv-test? Zal ik de volgende keer op de SEH een mondkapje opdoen? Is dat niet overdreven? En is het overdreven dat ik toch wat ongemakkelijk wordt van deze darmoperatie?

Gelukkig krijg ik even later een gigantische spatel, zodat ik de darmen niet meer met mijn hand opzij hoef te houden. Nog even geen pricky pricky voor mij.’