Poliperikelen

Opgelaten sta ik te wachten voor spreekkamer 6. Ik had het liever niet op dit moment willen laten aankomen, maar tijdens de overdracht was de dokter duidelijk te druk in gesprek over zijn skivakantie (‘machtig mooie sneeuw’). Zal ik anders toch maar vast op het krukje gaan zitten? Of naar het koffiekamertje gaan en als ik hem zie, nonchalant ‘net aan komen lopen’ met twee kopjes koffie? Ik hoor voetstappen naderen. Grote, zware voetstappen. Dat moet hem zijn. Ik zet mijn coglimlach op en haal diep adem.

‘Dag meneer. Ik ben Jet, de coassistent. Zou ik deze ochtend met uw poli mee kunnen lopen?’ Er verschijnt een diepe frons op het voorhoofd van de gynaecoloog. ‘Oehhhh… Normaal gesproken mag dat natúúrlijk altijd. Maar vandaag heb ik helaas nét al een doktersassistente meelopen en drie mensen is toch echt te veel. Kon jij ook niet weten natuurlijk. Anders kom je volgende week meelopen?’ Schoorvoetend mompel ik dat ik dan al op de verloskunde sta. ‘Ooo, maar dan ruil je dat toch lekker voor een ochtendje poli? Ik vind het namelijk wel ontzettend leuk én dapper dat je het vraagt’, zegt hij met de liefste glimlach. ‘Dat regel je wel even met de andere co’s, toch?’

‘Dag mevrouw. Fijn dat ik mee mag lopen. Ik heb wel een beetje pech gehad tot nu toe, dus ik heb nog niet zo veel kunnen doen. Zou ik vandaag wat anamneses mogen afnemen?’ ‘Ooo sorry… Normaal gesproken mag jij uiteráárd alle anamneses afnemen. Ik vind het namelijk ontzéttend belangrijk dat coassistenten hun gespreksvaardigheden ontwikkelen. Maar ik vrees dat het er vandaag niet in zit. Ik heb namelijk een overvolle poli dus het zal waarschijnlijk uitlopen. Als jij dan ook nog anamneses gaat afnemen, loopt de planning natuurlijk helemaal in de soep. Je mag anders wel de patiënten uit de wachtkamer halen? Daar help je me echt enorm mee.’

‘Nou meneer, ontzettend bedankt dat ik mocht meelopen vandaag. Zou u misschien een beoordelingsformulier voor mij kunnen invullen over de echo’s die ik gemaakt heb? Dan weet ik wat ik kan verbeteren voor de volgende keer.’ ‘Hmmmm… Kijk normaal gesproken ben ik nooit te beroerd om zo’n formulier in te vullen. Ik herinner mij nog van mijn jonge jaren als coassistent hoe vervelend het was om voor elke scheet een beoordeling te moeten vragen. Maar ik ben van mening dat ik je niet op basis van dit middagje al kan beoordelen. Echografie is een kunst, begrijp je? Daar gaat tijd overheen. Anders loop je volgende week nog even met me mee? Dan lukt het me misschien wel om het formulier in te vullen.’