Plekjes, plekjes, plekjes

Een dagje op de poli dermatologie: elke tien minuten stond er een nieuwe patiënt gepland. Sommigen voor eczeem, sommigen voor psoriasis, maar verreweg de meesten voor een controle na een eerder ‘verdacht plekje’. Dat zijn dus patiënten die ooit een vorm van huidkanker hebben gehad (of verdenking hierop) en nu langskomen voor een algehele check van de huid. Een soort APK dus zeg maar.

‘Hallo mevrouw, excuus dat we wat uitlopen hoor, het is erg druk. U komt weer voor controle van de huid’. ‘Ja zeker, het werd weer tijd’. ‘Heeft u zelf nog nieuwe plekjes bemerkt?’ ‘Ja eentje op mijn arm en verder niet echt. Maar ik moet wel zeggen: mijn rug kan ik niet zien en er is niemand die ernaar kan kijken want ik ben maar alleen’. ‘Nou dan gaan we daar eens even goed naar kijken. En hoe is het verder met u?’ Ik kijk naar mijn patiënt en denk direct: kak dat had ik niet moeten vragen. Een veel te open vraag voor de tien minuten van een dermaconsult. En ja hoor, het gaat natuurlijk helemaal niet goed. Net haar baan verloren, thuis met een burn-out, kinderen op de basisschool; allemaal veel te veel. De tranen springen in haar ogen. Ik heb met haar te doen. Tegelijkertijd voel ik de druk van de klok. Ik hoor mijn supervisor al zeggen: ‘Tjonge wat heb jij allemaal gedaan in dat consult!’ De dermapoli is van het aanpakken, controleren en doorgaan. Voor goede gesprekken ga je maar naar een andere dokter. Zo soepel mogelijk probeer ik het gesprek te draaien. Ik weet niet eens meer wat ik precies zei, maar het volgende moment stond ze in haar ondergoed voor me. ‘BH en sokken ook uit?’ ‘Ja BH en sokken ook uit’.

Ik voelde me net Sherlock Holmes. Met de dermatoscoop in mijn hand en mijn oog door de loep speurde ik de patiënts lichaam af. Op de hoofdhuid, onder de borsten, tussen de tenen. Ik mocht absoluut geen plekje ongezien laten. Dat had ik al van de dermatoloog geleerd. Eén plekje trok mijn aandacht. Basaalcelcarcinoom misschien? Mijn eerste gedachte was: ‘Ja ik heb er eentje!’ Ik betrapte mezelf op mijn enthousiasme, oeps, ík wist inmiddels dat een basaalcelcarcinoom niet zo spannend is, voor een patiënt is het woord kanker toch altijd een donderslag bij een (al niet zo) heldere hemel. ‘Ik ga vragen of de dermatoloog nog even meekijkt, ik ben zo terug, sla maar even een jas om je heen als het koud wordt’. Liever niet de patiënten weer laten aankleden had de dermatoloog nog gezegd, duurt allemaal veel te lang. De patiënte leek het prima te vinden.

De dermatoloog keek mee. Basaalcelcarcinoom inderdaad (yes! voor mij), een oppervlakkige gelukkig, dus de patiënte kon met een zalfje af. Het leek haar gelukkig niet zo veel te deren. Een zalfje was prima. Ze vertrok en de volgende patiënt stond al weer klaar.

De derma-dagen waren gezellig, maar druk, heel druk. En na afloop van het coschap stopte het niet. Na een hele dag plekjes bekijken kon ik de diagnoses niet uit mijn hoofd zetten. Bij iedereen die ik ook na mijn coschap tegenkwam, bleven de benamingen door mijn hoofd vliegen. Verruca seborrhoica op de binnenzijde linkeronderarm, naevus naevocellularis pre-auriculair rechts, actinische keratose op de wang links, licht seborroïsch eczeem diffuus op de wangen. Pff, ik denk dat ik na afloop van dit coschap echt iedereens ‘plekjes’ wel ken.