Plattelandsdokter

Het grind knispert onder de wielen van de cabrio als we het erf oprijden van een verstopt huisje midden op het platteland achterin Twente. Gelegen tussen de bomen, met uitzicht over de weilanden, staat een klein kneuterig huisje waar een hoogbejaarde alleenstaande dame zichzelf fier staande houdt.

Als je niet beter zou weten, zou je denken dat Hans en Grietje hier wonen. We kloppen en roepen: ‘Is daar iemand?’. Geen antwoord. Ach, dan lopen we toch gewoon achterom? De deur is niet op slot. Zo gaat dat hier. Midden in de kamer zit tussen het wasgoed op een antieke bank een klein vrouwtje in een zelfgemaakte bloemetjesjurk. Blosjes op haar wangen en een lach op haar gezicht zodra ze ons ziet. ‘Ach, ik verwachtte u al dokter!’ Ze praat met een zwaar Twents accent. Zelfs ik, als rasechte Twentenaar, moet mijn uiterste best doen er een touw aan vast te knopen. Na de nodige geruststellende woorden en vooral het bieden van een luisterend oor, rijden we het erf weer af. Niet dat ze al uitgekletst was, maar soms moet je even streng zijn knipoogt mijn huisarts.

Voor de volgende visite rijden we naar een boerderij. De staldeuren staan open, tientallen koeien staan in de boxen. Een scherpe geur komt mij tegemoet, die me doet denken aan mijn jeugdvriendin van het platteland. Maar hoewel de zon schijnt en de rit hierheen heel relaxed was, gaat het huisartsenvak niet altijd over rozen, zo blijkt. Een terminale patiënt, zijn dood nadert. Wanneer precies weet niemand, maar het verdriet hangt als een sluier over de familie. Er worden lastige dilemma’s besproken. Ik heb een brok in mijn keel als we weer terugrijden naar de praktijk. Veel tijd om van de beide bezoeken te bekomen is er niet. De wachtkamer druppelt alweer vol. Een huidplekje hier, een vol oor daar. Het bijzondere van het huisartsenvak – vond ik – is de enorme afwisseling tussen grote en kleine problemen. Het ene moment zit je het zoveelste jeukende bultje te beoordelen, het andere moment zit er een patiënt voor je die je goed kent met een ernstige ziekte die wellicht wel wat psychische ondersteuning nodig heeft. You never know what you gonna get.

Wat ik wel gemerkt heb, is dat de mensen in deze dorpspraktijk bijzonder gehecht zijn aan hun eigen dokter. Als je met de dienstauto door de straten rijdt, wordt er naar je gezwaaid uit alle hoeken van het dorp. Maxima is er niets bij. Sommige patiënten brengen zelfs bonbons en pakketjes met speciaalbier mee de huisarts. Iets wat overigens met een grapje en een licht ongemak in ontvangst wordt genomen. Sommige patiënten hechten zelfs zoveel waarde aan hun vertrouwde dokter, dat ik lichtelijk argwanend werd opgenomen de eerste dagen. Zo verzekerde een dame mij bij het meten van haar bloeddruk dat ‘de andere dokter’ dit altijd heel anders deed. Hoewel ik het meermaals controleerde en haar vertelde dat het echt goed ging, keek ze me wantrouwend aan. Ik moest me er maar bij neerleggen, mijn huisarts heeft er kennelijk jaren over gedaan het vertrouwen van de dorpelingen op te bouwen en dat ga ik niet in een dag winnen: zeker niet bij deze mevrouw.

Ik nooit verwacht dat ik hier terecht zou komen om een stage bij een plattelandspraktijk te lopen, maar leuk en leerzaam was het zeker. Visites met een cabrio in het Twents op de boerderij, plekjes beoordelen, lastige SOLK-patiënten, acute traumaatjes en palliatieve sedatie: werkelijk het hele spectrum kwam aan bod. Nu ik weer in het ziekenhuis zit moet ik niet alleen afkicken van de visites door de buitenlucht, ook mijn cafeïnebehoefte moet ik helaas een stuk omlaag schroeven. Want helaas heb ik hier niet zo'n stel lieve assistentes die de hele dag klaarstaan met koffie en cake om mij door de dag te trekken. Ik begin steeds meer te begrijpen waarom veel mensen tegen het einde van hun opleiding graag huisarts willen worden. Ze hebben groot gelijk!