Perfectionisten

Een groot deel van de geneeskundestudenten zijn perfectionisten – tot op het problematische af. Studenten die in huilen uitbarsten op eindgesprekken als ze niet bovengemiddeld scoren.

Het is wel te verklaren. Op de middelbare school was je de beste; de uitblinker van de klas. Als niemand het antwoord wist, keek de leraar jou aan. Sommigen zijn zelfs cum laude geslaagd. Dan kom je op de universiteit bij geneeskunde. Nu is opeens iedereen een uitblinker, iedereen is slim, iedereen is goed. Je identiteitsgevoel verdwijnt misschien want ‘wie ben ik als ik niet de slimste en de beste ben?’ Tijdens coschappen kun je dan echt door de mand vallen. Goed is niet meer goed genoeg – althans, voor jou niet. Je moet uitblinken van jezelf, dat is wat je altijd hebt gedaan, maar alle co’s zijn zo, dus krijg je een gemiddelde beoordeling. Nog harder je best doen, helpt dan niet en je loopt jezelf voorbij. Uiteindelijk kom je dan op dat moment van je eindbeoordeling; dat je keihard hebt gewerkt je hele coschap, en dat je beoordeling tegenvalt. Een zeven is de nieuwe negen, zeggen ze dan.

Een klap in je gezicht misschien. Perfectionisme bij een arts heeft zo zijn voordelen, maar kan ook voor problemen zorgen; zoals faalangst en de angst om de verantwoordelijkheid te dragen voor mensenlevens. Daardoor ga je juist disfunctioneren. Soms is het goed om de teugels iets te laten vieren, om wat chiller te zijn. Take it easy. Het hoeft niet allemaal perfect. Goed is soms ook goed genoeg. Een beoordeling zegt niet alles over jou als dokter, en ook met gemiddelde beoordelingen kun je een hele goede dokter worden. Het doet allemaal niks af aan wie jij bent als persoon.

Als je erover nadenkt best wel gek allemaal, die drang om de beste te zijn. Stelletje perfectionisten die we zijn.