Pas eerstejaars

‘Wat heeft in het eerste jaar de meeste indruk op je gemaakt?’ vroeg mijn nieuwe coach aan de start van het nieuwe studiejaar. Daar moest ik even over nadenken. De patiënten, natuurlijk, bij wie we vaak een kijkje in hun leven hebben mogen nemen en waar ik nu al heel veel van geleerd heb. Maar los daarvan, wat nog meer?

Het eerste wat mij eigenlijk te binnen schiet, heeft niet eens zoveel met geneeskunde te maken. Wat mij is opgevallen dit afgelopen jaar is dat iedereen in mijn omgeving mij soms op een heel andere manier behandelt dan dat ze een jaar daarvoor gedaan zouden hebben.

Terwijl ik zelf het idee heb dat ik niet veel meer weet dan de gemiddelde 19-jarige met een vwo-diploma op zak, lijkt het alsof mijn omgeving er soms van uitgaat dat ik al jaren een praktiserend arts ben. Vragen als: ‘Anouk, kan ik deze medicijnen samen met alcohol nemen?’, ‘Ik heb al drie dagen buikpijn, wat heb ik nu?’ en ‘Is dit ernstig?’ heb ik genoeg gehoord dit jaar. Als ik iets eens een keer niet wist, dan bleef dat ook niet onopgemerkt: ‘Uh, dit hoor jij te weten toch?’ ‘Jou wil ik later niet als dokter hoor.’ Gek genoeg kon ik veel vragen nog beantwoorden ook en met een beetje bluf werd ik ook nog volledig vertrouwd. Ik geloof dat ik dan ook alle geneeskundige discussies, die verrassend vaak gevoerd worden in mijn (niet-medische) vriendengroep, heb gewonnen dit afgelopen jaar.

Maar niet alleen vrienden zijn zo gaan reageren. Toen ik een tijd geleden zelf eens naar de huisarts moest, bleek er in mijn dossier te staan dat ik geneeskunde studeer. De huisarts vroeg of ik dat nog steeds deed, waarna hij me met groot enthousiasme uitleg begon te geven over zijn differentiaaldiagnoses en de achterliggende pathologie. In een seconde veranderde zijn kindvriendelijke manier van praten in ingewikkelde, met jargon gevulde zinnen. Als ik ooit vragen had of hij me ergens mee kon helpen, dan moest ik het maar laten weten.

Ook afgelopen zomer werd er veel vertrouwen in mij gesteld door de huisarts. Ik moest EHBO verlenen aan iemand die zijn vinger flink opengehaald had. Toen hij vertelde dat het bloed er pulserend uitkwam en dat hij duizelig werd zijn we toch maar even langs de huisartsenpost gegaan. Vijf hechtingen later vertelde de patiënt dat zijn vingerverbandje, dat naar eigen zeggen toch wel erg goed gelukt was, was aangelegd door een geneeskundestudent. De arts reageerde: ‘O, dan kan zij de hechtingen er mooi uit halen.’ ‘Ze is pas eerstejaars, hoor.’ ‘O, dan heeft ze hechtingen nog niet gehad, maar dat komt wel goed.’

De patiënt wilde toch liever een afspraak met een ‘echte’ arts. Blijkbaar heeft toch nog niet iedereen zoveel vertrouwen in mij.