Blogs
Blog

Overstappen

Plaats een reactie

Een achtbaan met toppen en dalen of een sneltrein waar je niet zomaar van afstapt: menige vergelijking is al gebruikt om de studie geneeskunde te omschrijven. De laatste loodjes wegen inderdaad het zwaarst. Al een aantal jaren heb ik toegewerkt naar deze dag en de afgelopen weken heb ik de dagen geteld. Je wilt zo graag dat het moment daar is, en als het dan eenmaal zover is… voelt het eigenlijk als een normale vrijdagmiddag als ik het ziekenhuis uitloop.

Mijn allerlaatste dag als coassistent zit erop en na een positieve eindbeoordeling ben ik dan eindelijk klaar met deze studie. Het duurt een paar dagen voordat het tot me doordringt dat ik nu arts ben en mezelf als ‘dokter’ mag voorstellen in plaats van als coassistent. Ook besef ik dan pas wat ik eigenlijk voor bijzondere dingen heb meegemaakt.

Tijdens mijn eerste coschap zat ik nog ietwat schuchter achter mijn computer verscholen tijdens het consult of braaf op een kruk naast de specialist. Later leerde ik om ondanks de hallucinaties die een patiënt met een delier of psychose ervaarde, een gesprek te voeren. Op de ok-complexen kreeg ik als neutrale partij van de ok-assistenten alle ziekenhuisroddels te horen. En op de verpleegafdelingen was er dagelijks wel gratis eten te vinden.

Bij veel opleiders was er een specifiek plaatje waar je aan moest voldoen. Dit leidde tot wisselende feedback bij de beoordelingen, die varieerden van ‘te bescheiden’ tot ‘prima’ en ‘te enthousiast’. Jezelf anders voordoen dan je bent geeft veel stress. Gelukkig heb ik ook artsen getroffen bij wie ik wel mezelf mocht zijn en die mij de ruimte gaven om mijn eigen stijl te ontwikkelen, maar die me ook op zo’n manier wisten te ondersteunen dat ik het maximale uit mezelf kon halen!

Met mijn stethoscoop heb ik nu al naar ontelbaar veel hartslagen geluisterd en heb ik waarschijnlijk nog veel vaker naar patiënten, cliënten, bewoners en hun familie geluisterd. Ik heb patiënten opgenomen, ik heb ze ontslagen en begeleid in de laatste levensfase. Ik heb mensen zien sterven en mensen geboren zien worden. Zelfs wanneer patiënten op hun kwetsbaarst waren, deelden zij lief en leed met mij.

Het is nu tijd voor mij om niet meer als arts in spe door het leven te gaan maar als arts, en over te stappen op de volgende trein!

Dit is de laatste blog van Evy voor Arts in Spe. De redactie bedankt haar voor het delen van haar ervaringen en wenst haar veel succes in de volgende trein!

Meer van Evy
  • Evy

    Evy is zesdejaars coassistent en schrijft over de bijzondere en mooie momenten die ze meemaakt in de gezondheidszorg.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.