Oude bekende

Haastig loop ik door de binnenstad. De straten lopen over van de toeristen, dagjesmensen en arme studenten zoals ik die naarstig op zoek zijn naar een sinterklaascadeau. Ik wurm me langs twee verdwaalde Italianen een boekhandel in.

Snel verdwijnt de chaos van de winkelstraat en op de tweede verdieping heerst de eerbiedige rust passend bij een oude boekhandel. Ik blader door een van de vele kookboeken, twijfelend of dit niet te hip is voor mijn oma. Langzaam dringt geroezemoes mijn overpeinzingen binnen. ‘Volgens mij is dat hem hoor.’

Een ouder echtpaar staat druk met elkaar te discussiëren naast de hobbyboeksectie. De man kijkt me plots recht aan en na een kort moment van twijfel, verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. ‘Sebastiaan! Ik wist het wel!’ Enthousiast hobbelt hij mijn kant op, het boek Olieverven voor beginners nog in zijn hand geklemd. Zijn rechterbeen sleept een beetje. Hij geeft me een ferme handdruk en kijkt me verwachtingsvol aan.

Ik heb geen flauw idee wie dit is. Gelukkig kan ik vertrouwen op de gesprekstechniekklassieker ‘laat een stilte vallen’, en praat hij snel verder: ‘Dokter Sebastiaan! Je was onze favoriete dokter in het ziekenhuis, je hebt zo goed voor ons gezorgd die week!’

Ah, een patiënt! Ik heb nog steeds geen idee wie, wanneer of waar, maar aan zijn been te zien gok ik mijn neurologiecoschap (vier maanden geleden). Ik doe maar alsof ik hem herken.

‘Ah, ja natuurlijk! Leuk u weer te zien. Hoe gaat het met uw been?’ De man kijkt me wat verwilderd aan. ‘Eh, ja prima, al jaren hetzelfde. Maar mijn vrouw, die voelt zich zoveel beter sinds de operatie!’ Achter hem duikt een timide vrouwtje op, ook met een brede glimlach. Uitgebreid schudt ze mijn hand en bedankt me voor mijn blijkbaar goede zorgen. Ik heb werkelijk geen idee of ik haar ooit gezien heb.

Ze vertelt dat ze de afgelopen zes maanden enorm vooruit is gegaan en dat de laatste scan helemaal goed was. Ik feliciteer haar met haar gezondheid, maar durf geen specifiekere vragen meer te stellen.

‘Nou Sebastiaan, veel succes met je carrière hè! Al bijna klaar als ik het me goed herinner. Je wordt vast een goede vaatchirurg later!’ Ik schaam me steeds meer, ze hebben al deze details onthouden over mij terwijl ik nog steeds geen idee heb met wie ik te maken heb. Voor ik nog iets doms kan zeggen nemen we afscheid, ik zwaai nog een keer naar ze terwijl ze samen op de roltrap naar de uitgang stappen.

Ik staar naar de semi-BN’er op de voorkant van dit kookboek. Háár naam, laatste film en vorige lover weet ik zo. Maar van een patiënt waar ik blijkbaar voor gezorgd heb, weet ik niet eens de afdeling meer. Ik zet het kookboek maar weer in de kast.

Wat voor ons een gewone dinsdagmiddag is, de zoveelste patiënt, op de zoveelste afdeling, is voor veel mensen een belangrijk moment in hun leven. Een ervaring, uitgebreid verteld en herverteld aan en door familieleden, tijdens de komende verjaardagen, feestdagen en borrels. Al snel sta je daar niet meer zo bij stil. Je vergeet de meeste gezichten en namen, maar patiënten, die zullen jou nog lang herinneren.

Die maandag merk ik dat ik mijn overhemd net iets zorgvuldiger strijk, toch maar een schone witte jas pak en nog iets aardiger ben tegen mijn patiënten. Voor je het weet kom je ze weer tegen bij de boekwinkel.