Op een kapotte schoen moet je het leren

Aan het begin van mijn tweeweekse coschap kno ging mijn linkerschoen kapot; de rand van de buitenbekleding van de schoen was aan één kant afgescheurd. Jammer, want ze liepen heerlijk, vooral door de ingebouwde voetzooltjes waardoor ik het snelwandelen door het ziekenhuis de afgelopen maanden goed had volgehouden.

Tijd om nieuwe ‘coschapproof’ schoenen in te slaan had ik zo snel niet en daarom moest ik de kapotte schoen wel aan naar het ziekenhuis – tot ergernis van mijn moeder. Van bovenaf gekeken zag je gelukkig niets, maar de oplettende kijker kon vanaf de zijkant zien dat de schoen zijn beste tijd had gehad. Twee weken lang deed ik er alles aan om die kans zo klein mogelijk te maken, waardoor mijn linkervoet in de meest onnatuurlijke posities belandde. En elke dag deed ik een kort schietgebedje dat niemand er een opmerking over zou maken.

Op mijn laatste dag werd ik bij de co-opleider verwacht voor mijn eindgesprek. Licht gespannen schoof ik aan tafel in zijn spreekkamer. Het gesprek verliep goed, totdat hij plotseling begon over hetgeen waar ik het meest voor had gevreesd. ‘Wij vinden het belangrijk dat artsen er representatief uitzien en verzorgd zijn’, begon hij. Mijn hart schoot direct naar mijn keel. Hier gaat het komen, dacht ik, ze hebben de hele tijd al gezien dat ik een scheur in mijn schoen heb en dat stiekem heb lopen verbergen!

In een vergeefse reddingspoging schoof ik mijn goede schoen zo dicht mogelijk tegen de scheur aan. ‘… en we vinden dat dat bij jou wel goed zit’, vervolgde hij. Een paar seconden hield ik mijn adem in, wachtend op de opmerking over de scheur in mijn schoen die zou volgen, maar die kwam niet. De man bleef mij vriendelijk aankijken en rondde het gesprek af. Enigszins verward maar opgelucht verliet ik de spreekkamer, met maar één gedachte: morgen nieuwe schoenen kopen!