Onzeker in mijn blauwe pak

Ik heb tot nu toe alleen maar meegekeken op ok, nog nooit heb ik steriel gestaan. Ik ben dan ook zenuwachtig als ik voor het eerst steriel en al op ok verwacht word en ook nog eens geacht word van alles te doen.

Al die ok-medewerkers zijn zo geroutineerd en zien er zo zelfverzekerd en ontspannen uit. Onzeker loop ik in mijn blauwe pak naar binnen, en nu maar hopen dat iemand me zegt wanneer ik moet gaan wassen. Eerst moet ik helpen met de inleiding. Het infuus lukt in ieder geval, goddank. Dan roept de aios vrolijk: ‘Zeg Dina, heb jij wel eens een katheter ingebracht?’ ‘Nee’, zeg ik iets te opgelucht; hij zal me toch zeker niet zo hier voor het blok zetten en me zomaar, zonder enige voorbereiding (is er niet ergens een katheterprotocol of zo?) dat ding in laten brengen? Mijn god.

‘Mooi!’ zegt hij, dan wordt dit de eerste keer. Welke maat heb je?' ‘Z-zesenhalf’, stotter ik. Hij duwt me een pakje in mijn handen. 

‘Eh...’, vraag ik, ‘hoe trek ik die aan?’ ‘Ik zal het je laten zien’, zegt hij. Ondanks zijn uitgebreide instructie zit uiteindelijk mijn linkerhandschoen aan mijn rechterhand en omgekeerd en heb ik een knalrood hoofd (thank god voor mondkapjes) als we de katheter gaan inbrengen. Drie keer poetsen, even glijmiddel in de urethra spuiten – shit, dit is wel de urethra toch? Kom op Dina, je bent zélf een vrouw, dit wéét je. Ja, maar daarom zou het extra gênant zijn als ik in het verkeerde gat zit –, katheter opvoeren, het valt eigenlijk wel mee. Er begint urine te lopen en we kunnen doorspuiten. 

De operatie verloopt ongecompliceerd en met het omentum en colon in mijn hand puf ik uit. Als de operatie klaar is denk ik: een fijne beloning zou zijn als ik nu rustig koffie mocht gaan drinken, maar de aios is nog niet klaar met me. ‘Dina, heb jij wel eens intracutaan gehecht?’ ‘Nee’, zucht ik. ‘Maar ik vermoed dat dit mijn eerste keer gaat worden.’ Hij knipoogt, zet de eerste steken voor me en legt het principe uit. Mijn eerste, trillerige steken kijkt hij toe, dan begint hij aan de tweede wond. En opeens klikt er iets in mijn hoofd. Dit is éásy. Vrolijk babbelen we over de studie en in opleiding komen, alsof ik dagelijks buiken sluit. Zelfs de chirurg zelf complimenteert me over mijn hechtingen. Zenuwachtig als ik was voel ik me eindelijk een beetje ontspannen. Voor het eerst in bijna een jaar denk ik: I’ve got this.