Ontsnappingsgevaar

Het is 15.00 uur, mijn opname zit op mij te wachten. Ik loop naar zijn kamer en ga in mijn hoofd nog eens na wat ik hem allemaal moet vragen en vertellen. Als ik door de gang wandel, verander ik van de onzekere co, naar de zelfverzekerde arts in spe; ik moet nou eenmaal die rol spelen als ik wil dat de patiënt mij vertrouwt.

Ik begin met mijn standaardopeningszin ‘Hoe gaat het met u, meneer?’ en vertel de patiënt dat ik de opname met hem kom doen. Hij vertelt mij over zijn klachten en langzaam maar zeker ontstaat er een vertrouwensband tussen ons. Hij, de kwetsbare patiënt, en ik, de coassistent die zich ontfermt over hem. Na uitgebreid de tijd met hem te hebben genomen, vraag ik hem of hij zelf nog vragen heeft, waarna hij zegt: ‘Wat zou er gebeuren als ik nu naar huis ga?’

Ik loop over dezelfde gang, ietwat onzekerder, terug naar het kantoor om mijn supervisor te zoeken. Nerveus vertel ik hem dat er een klein probleempje is met mijn patiënt – ‘Hij wil naar huis om zijn belastingaangifte te doen’ – waarna het lang stil blijft. Ik snap toch zelf ook wel dat dat medisch onverantwoord is? Ja, ik snap dat. En na een tweede bezoekje vertelt de patiënt mij dat hij dat ook snapt, maar dat hij anders toch óntsnapt.

De rest van mijn middag spendeer ik al bellend met de specialist, de arts-assistent, de verpleegkundigen. Elke keer word ik doorverwezen naar iemand anders. ‘Je moet je niet zo van het kastje naar de muur laten sturen!’ zegt mijn supervisor, die zelf ontspannen achter de computer zit. Ik bedenk dat mijn patiënt waarschijnlijk het kastje al tegen de muur heeft geschoven om een ontsnappingspoging te doen.

Mijn supervisor neemt na een tijd het heft in eigen handen en belt de specialist – de persoon die ik als eerste heb gebeld – die vrijwel direct daarna het kantoor binnenstapt. Een verontruste co was niet genoeg om hem gealarmeerd te krijgen. Terwijl zij zich samen, met de ruggen naar mij toe, beraden op een mogelijke oplossing, kijk ik uit het raam om mijn eigen escaperoute te plannen…