(Ont)klagen

‘Ze riep niet eens meer mijn naam, die internist. Wat vind je dáár nou van, Trudy? Komt allemaal door dat schermpje met informatie waar ook mijn foto op stond. Kon ze me zo vinden in de wachtkamer. Zodra dat schermpje opengaat is de mens verdwenen.’

Het was 23.30 uur en ik zat in de trein op weg naar huis. Achter me zat een groepje dames van rond de 70 die vermoedelijk terugkwamen van een dagje winkelen en vermaak. Dit sloten ze af met een klaaguurtje in de trein.

Ze zijn niet de enigen. Mensen klagen nou eenmaal graag. Ook, of misschien juist, over de zorg. Over de wachttijden voor een eerste afspraak, de wachttijd op het moment dat de afspraak al had moeten beginnen, over botte artsen, te softe artsen en alles ertussenin. Over het eigen risico, over gezonde mensen, de opmerkingen die ze maken en het feit dat zíj hun eigen risico niet elk jaar kwijt zijn. Maar ook over huisartsen die niet doorverwijzen, die te snel doorverwijzen of zeldzame aandoeningen moeten googelen. Over de drukte op de prikpoli, het harde wc-papier op de verpleegafdeling en de dunne wandjes van de polikliniek waardoor je gesprekken soms in de wachtkamer kunt volgen. Over de koffie in de wachtkamer, of juist het gebrek eraan en over de achterlijk hoge parkeertarieven bij het ziekenhuis. Eigenlijk overal over.

Ik doe er altijd vrolijk aan mee. Toch ben ik best tevreden over de zorg. Daarom wil ik graag even omgekeerd klagen. Ontklagen.

Ik ben tevreden over de koffie in de wachtkamer, of bij het gebrek eraan over de lieve gastvrouwen die het vanuit een andere polikliniek naar je komen brengen. Ik ben tevreden over de verpleegkundige die vanachter de balie speciaal naar mij kwam om me te prikken, omdat ze had gezien dat ik al bijna een uur in de wachtkamer zat, verdiept in Clinical Medicine in verband met een naderend tentamen. Ik ben tevreden met de huisarts. Ik vind het niet erg als mijn arts wat later is, maar vervolgens ook alle tijd neemt voor mij. Het meeluisteren naar gesprekken is best vermakelijk en als arts in spe ook uiterst leerzaam. Eigenlijk is het zo slecht nog niet gesteld met de zorg in Nederland.

Zo. Dat mocht ook best gezegd worden. Als ze nou ook nog overstappen op zacht wc-papier met puppies erop, het eigen risico schrappen en parkeren gratis maken hoor je mij nóóit meer klagen!