Blogs
Blog

Onder dokters paraplu (uit)

Plaats een reactie

Ik zit in het ziekenhuisrestaurant met mijn broodje kroket te wachten op mijn lunch- en klaagzangmaatje. Naast mij zit een aantal derdejaars; zij gaan binnenkort voor het eerst coschap lopen. De een heeft er ontzettend veel zin in en de ander schijt nog net geen zeven kleuren. ‘Een anamnese afnemen lijkt me echt verschrikkelijk! Ik weet echt niet wat ik moet vragen en als ik dan ook nog moet weten wat diegene heeft…’ Nog geen twee jaar geleden zat ik er ongetwijfeld net zo bij, maar als ik dit zo hoor, moet er ergens blijkbaar toch iets van vooruitgang geboekt zijn. Een anamnese draai ik mijn hand niet meer voor om. Of de specialist vervolgens tevreden is, blijft een tweede, maar ik hoef geen deo mee te nemen om een klacht uit te vragen en een aanzet tot beleid moet ook nog wel lukken.

Van de week gaf ik de les neurologisch onderzoek aan de eerstejaars. Glazig staren ze me aan, wanneer ik de naam van de tweede hersenzenuw vraag. ‘Olfactorius?’, vraagt iemand. Tijdens het oefenen is een tweetal al wat eerder klaar en verwoed slaan ze op elkaar in met de reflexhamer, die ze ergens opgeduikeld hebben. De rest is nog zoet met de opdracht, dus ik leg ze uit hoe je een reflex slaat en houd ze mijn elleboogplooi voor. Opgewonden stuiteren ze op en neer, als mijn arm braaf de bicepspeesreflex laat zien.

Voor mijn gevoel ben ik nog steeds zo: door het om de vier weken wisselen van afdeling blijft alles nieuw voor me en blijf ik een pannenkoek. Bij een multidisciplinair overleg (mdo) kijk ik regelmatig ook zo glazig en als ik bedenk dat ik in theorie over twee jaar zaalarts zou kunnen zijn, gaat mijn bloeddruk denk ik toch net een paar kwik omhoog.

Bij de huisarts aan de telefoon zat ik laatst geduldig een mevrouw uit te leggen dat men in de regel niet doodgaat van een beetje koorts en overtuig een meneer ervan dat twee keer per dag 500 mg paracetamol toch echt wat karig is voor een volwassen vent. Ik zie de vaste assistente glimlachend mijn kant op kijken en vragend kijk ik haar aan. ‘Je kunt wel merken dat je wat verder in je opleiding bent’, zegt ze lief en gaat weer verder met wat ze aan het doen was.

Het merendeel van de tijd heb ik een sterk gevoel van ‘fake it till you make it’, maar schijnbaar komen er soms ook zinnige dingen uit mijn mond. Misschien toch maar eens vaker erop vertrouwen dat ik de afgelopen vier jaar meer geleerd heb dan ‘niet met de arts meelopen naar de wc’. Al weet ik nu al: de avond voor mijn volgende eerste dag op een nieuw coschap zit ik er weer net zo bij als de derdejaars. Hoe gebruik je een stethoscoop ook alweer?

Lees ook
  • Sabine

    Sabine komt als vijfdejaars geneeskundestudent steeds dichter bij de eed van Hippocrates en geniet nu nog even van haar coschappen in haar (nog altijd te lange) witte jas.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.