Ode aan Anita

Het is woensdagochtend. Op mijn studentenkamer luister ik naar een onlinecollege. De professor vertelt van alles over aangeboren hartafwijkingen, maar voordat ik het weet dwalen mijn gedachten onwillekeurig af naar Anita*.

Weer of geen weer, zin of tegenzin, vorig jaar zat ik iedere woensdagochtend om 8.00 uur op de fiets naar Anita. U kent haar niet, maar ik kan vertellen dat Anita een bewonderenswaardig mens was. Iemand die verder keek dan haar neus lang was, iemand die de toekomst met beide handen aangreep en dacht in mogelijkheden, iemand die gaf om haar medemens en vooral de ontwikkeling van kennis, zelfs zonder dat zij er zelf profijt van zou hebben. Anita was een groot voorbeeld. Zij was degene die mij in een paar maanden tijd deed ontwikkelen van naïeve puber tot orthopedisch chirurg (of tenminste, as close as it gets tijdens de bachelor geneeskunde). Zij leerde mij de anatomie van het menselijk lichaam te kunnen dromen en verlegde mijn grenzen.

Anita was een van de weinige mensen die écht niet oordeelde. Het maakte voor haar niet uit hoe brak je was of hoe hard je de avond tevoren gestudeerd had. Of je nu lang, klein, dik of dun was, bij Anita waren we allemaal gelijk. Ze leerde ons niet alleen beter arts te worden, maar bracht mij en mijn medestudenten dichter bij elkaar in de letterlijke en figuurlijke zin van het woord. Wat we samendeden was uniek, deze ervaring deelden we alleen met elkaar. Als we een bijzondere bevinding hadden gedaan, riepen we de hele zaal erbij, pronkend met wat wij ontdekt hadden. We waren trots op Anita.

Bij Anita vergaten we al onze zorgen en al was 8.00 uur wat vroeg voor menig student, klaagzangen bleven altijd uit. De buitenwereld had ons eens moeten zien, daar diep in de kelder op de snijzaal van het ziekenhuis. Opgewekt en geconcentreerd bezig met ons preparaat.

Dankjewel Anita, onze constante factor op de woensdagochtend, dat je je lichaam aan de wetenschap hebt gedoneerd.

*Anita is niet de echte naam.