Blogs
Blog

Nieuwsgierigheid raakt

Plaats een reactie

Na een leuke meeting over columns schrijven rol ik het UMC Utrecht uit. Het is mooi weer: herfstig, zonnig, niet al te koud. Ik besluit om naar het Griftpark te gaan en daar wat vitamine D op te doen – en misschien alvast te beginnen met schrijven aan een introductie over mezelf.

Terwijl ik op de befaamde berg der Griftpark zit met een zonnetje op mijn kop en geluiden van meeuwen en spelende kinderen op de achtergrond, schrijf ik over wie ik ben en waarom ik deze stukken wil schrijven en delen met anderen. Een paar meter verderop is een groepje mensen niet al te luidruchtig aan het praten, bier drinken en muziek draaien. Ik hoor hen wat opmerkingen maken en vraag me af of het over mij gaat – puur uit nieuwsgierigheid. Even later zie ik de meute vertrekken. Als ze boven aan de heuvel staan, op het punt om naar beneden te fietsen, kijk ik even op en glimlach. Een van de mannen roept naar me: ‘Jij ook een fijne dag, hè! Maar hee, waarom heb jij krukken?’ Heel even zucht ik, intern. Meestal vind ik het geen enkel probleem als mensen uit het niets vragen naar mijn handicap, maar soms vind ik het gewoon vrij onbeschoft. ‘Ik heb een spierziekte!’, roep ik terug. En dan klinkt er een ‘Oeiiii, aiii, oeff’ uit de groep. Nog een keer zucht ik, nog een keer intern. De man komt op me af en blijkt uiterst vriendelijk. Ik moet dan ook toegeven dat ik het vaker prima kan vinden met vreemden. Iedereen heeft namelijk verhalen, ervaringen, overtuigingen en dat vind ik reuze-interessant. We raken aan de praat. Hij vertelt dat hij klompvoeten heeft. ‘Ja, maar niks aan te doen hè, niks aan te doen. Je kan alleen maar zelf proberen de dingen positief te zien.’ ‘Zeker’, antwoord ik. ‘Maar het is wel kut.’

‘Natuurlijk is het kut! Maar je kan het niet veranderen! Het is oneerlijk verdeeld in de wereld, schat. En je doet er niks aan.’

Hij maakt een spottende opmerking over zichzelf, lacht hard, verontschuldigt zich en verkondigt dat hij een lolbroek aan heeft. ‘Ik een grapjas’, zeg ik en hij lacht weer. Ik voel verbinding van beide kanten, en vurige nieuwsgierigheid in mijn borstkas. Wie is deze figuur? Wat doet hij op een donderdagmiddag in het park, met goedkoop bier in de ene hand en een dure fiets in de andere? Waarom ziet hij er zo onverzorgd uit, en wat maakte dat hij besloot de nieuwsgierigheid in zíjn borstkas onder woorden te brengen?

Ik kom tot de conclusie dat zijn motief mij niet boeit – want het raakt me. Het raakt me dat vreemden in elkaar geïnteresseerd kunnen zijn, dat iemand die mij totaal niet kent mij durft te vragen naar mijn persoonlijke situatie. Dat terwijl zóveel mensen in mijn westerse, elitaire geneeskundebubbel het erg moeilijk kunnen vinden om hun mond daarover open te trekken. Bijna krijg ik een brok in mijn keel, maar dan fluiten zijn vrienden. ‘Ik moet gaan! Maar het was me een eer je te ontmoeten. Het ga je goed.’ En ik zwaai hem uit terwijl hij de heuvel af fietst, de wijde wereld in.

Lees ook
  • Soete Meertens

    Dit is Soete en zij studeert geneeskunde – in een rolstoel. Door een polyneuropathie van onbekende origine is zij slecht ter been en worstelt zij dagelijks met de gevolgen van een lichamelijke beperking. In deze blog geeft zij een inkijkje in de wereld van de patiënt, maar dan vanuit het perspectief van een dokter in opleiding.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.