Niets is vanzelfsprekend voor mij

‘Wat vriendelijk dat je dat vraagt. Dat heeft niemand eerder mij tijdens de coschappen gevraagd. Je wordt neergezet als de co, en dan: punt. Eigenlijk sta ik bij elk coschap te popelen dat iemand mij vraagt: wie ben jij? Wat voor arts wil jij worden?'

Ik was erg verbaasd en een beetje neerslachtig dat niemand dat deed. Het zou een uitgangspunt moeten zijn van de geneeskunde. Aandacht voor de collega is ook aandacht voor de patiënt. Ik ben namelijk erg openhartig, ik vind het niet erg om het te hebben over de scherpe randjes. Het is een oefening in zelfinzicht. Je mag best weten dat ik de coschappen intensief vind. Je mag ook best weten dat ik erg gevoelig ben. Een erg gevoelige man. Ik raak makkelijk in vervoering, niet altijd handig. Eigenlijk ben ik op een constante zoektocht naar betekenis, naar inzicht, daar krijg ik energie van. Dát is waarom ik arts wil worden. Ik zie betekenis in het helpen van anderen. Anderen raken wel eens vermoeid van mij, ik ben te zweverig, te rigide, te doortastend. Flux is betekenis, zeg ik tegen ze. Maar: het verbakkene of geëtste ook, doch in mindere mate. Vergeet dat niet. Dan lach ik ironisch. Ik ben opgegroeid tussen culturen in. Cultuur is een parapluterm, zodoende ben ik sterk ‘inhomogeen’. Niets is vanzelfsprekend voor mij, niets is normaal. Ik raak kant noch wal met mijn opvattingen, of ik word in ieder geval niet begrepen. Dan ben ik maar de schaduw van de zon, de ether van de long. Soms kijken mijn ouders mij penetrant aan. Ze hopen dat ik kan landen. Ik wuif het weg met mijn vleugels. Men vindt het vermoeiend als ik over muziek praat. Ze noemen mij dan elitair. Mijn ouders doen alsof ze mij begrijpen als
ik het heb over Stockhausen of over Takemitsu. Mijn uitweg uit dit cultuurschisma is de muziek. Muziek is universeel. Muziek is voor mij erg, erg belangrijk. Ik heb nooit gesnapt waarom anderen er zo weinig aandacht aan besteden. Muziek is mijn religie, letterlijk, want religie is Latijn voor herverbinding, en ik voel mij erdoor verbonden met het transcendente, met God. Het kleurt het leven. Het brengt nuance in de geboden. Ik evangeliseer muziek, en hoop op wederkerigheid. Dat is betekenis. Vaak lukt dat niet, dan ben ik niet communicatief (of zij niet genoeg ingelezen, alles is relatief). Disharmonie, frustratie, angst en eenzaamheid. Net Wozzeck, een opera van Berg. Patiënten en coassistenten zijn voor sommige artsen enkel papierwerk. Zo voelt het. Ik snap het, het is druk, maar ik snap het eigenlijk niet. Die artsen zijn amuzikaal, waar muziek mijn ego is. Dat is disharmonie. Dát is disharmonie. Ik voel het, want ik ben erg gevoelig. Een erg gevoelige man. Dit is wie ik ben, mijn hart draag ik op mijn tong. Zo een arts wil ik zijn. Maar soms voel ik mij een Wozzeck. Wir arme Leut! Wozzeck is een allegorie. Snap je dat? Snáp je dat? Wat vriendelijk dat je ernaar vraagt. En jij?’