Niet zomaar een brandwond

‘Kan ik weer een nieuwe patiënt gaan zien?’, vraag ik aan de coördinerende SEH-arts. Ze werpt een blik op het grote scherm op de balie waarop staat aangegeven welke patiënten en problemen zich op dit moment op de spoed bevinden. ‘Zou jij naar kamer 12 willen gaan? Daar ligt een meisje met een geïnfecteerde brandwond. De plastisch chirurg is ook al op de hoogte, maar die heeft gevraagd of wij eerst de nodige hulp kunnen bieden.’

Vol frisse moed stap ik kamer 12 binnen, waar een jonge meid rechtop in bed zit. Vrolijk stel ik me voor. Zachtjes en lief begroet ze me. Ik begin m’n anamnese door te herhalen wat de SEH-arts me zojuist heeft overgedragen. ‘Kun je me iets meer over die brandwond vertellen?’ Ze kijkt me aan en ik zie hoe haar schouders hangen, alsof ze iets meer in elkaar kruipt. ‘Ik weet het eigenlijk niet zo goed’, zegt ze dan. ‘Ik heb er ook niet zo op gelet.’ Op dat moment neemt de vrouw die met haar mee is gekomen het woord. ‘Volgens mij is het belangrijk dat je wat meer informatie krijgt. Dit is niet zomaar een brandwond, dit heeft ze zichzelf aangedaan…’ Ik richt mijn blik weer tot het meisje, dat schuldbewust naar de grond staart en zich nog kleiner maakt dan daarnet. Ik krijg ineens een heel naar gevoel van binnen: dit meisje, nog maar 17 jaar jong, heeft veel meer dan ‘slechts’ een brandwond.

Even twijfel ik wat ik nu het beste kan doen. Aangezien ik werk onder supervisie, komt er sowieso nog een SEH-arts kijken. Daarnaast komt de plastisch chirurg ook nog langs. Het lijkt me voor haar zo vervelend dat ze tot drie keer toe geconfronteerd wordt met haar pijn en haar wonden. Toch vraag ik haar om haar arm uit te pakken en samen naar de brandwonden te kijken. Ik ben nu immers haar dokter en ik heb haar verhaal tenminste al gehoord. Terwijl ze haar arm uit haar mouw haalt, zie ik hoe haar hand onder de littekens zit. Tientallen krassen, met allemaal een eigen verhaal, die hun eigen sporen reeds hebben nagelaten. Dan laat ze me haar onderarm zien, waarop zo’n tien brandwonden te zien zijn: witte plekken met een vuurrode rand. Sommige zitten er al dagen op, andere zijn nog geen 24 uur oud. Weer voel ik me naar. Ik benoem meermaals dat ik het dapper vind dat ze naar de SEH is gekomen om haar wonden te laten behandelen. Ze hoort me aan, maar aan haar lege blik zie ik dat mijn woorden niet binnendringen. 

De plastisch chirurg beoordeelt mee en schrijft Flammazine voor, de verpleegkundige verbindt haar arm zorgvuldig. Dan nemen we afscheid. Onze taak, de spoedeisende hulp, zit erop en daarmee lossen we een klein deel van haar problemen op. Ik kan alleen maar hopen dat ze elders de behandeling krijgt die ze verdient: een behandeling die haar weer zorgeloos een meisje van 17 laat zijn.