(Niet) slapen in het ziekenhuis

Eindelijk was het dan zover: het was tijd voor de verloskundeweek van mijn gynaecologiecoschap. Over het aantal bijgewoonde bevallingen heb ik niks te klagen gehad (daarover in een ander blog misschien meer), maar mijn rooster was suboptimaal. Waar ik donderdag avonddienst had tot 23.30 uur, werd ik vrijdag om 7.30 uur weer verwacht; tel daar dik een uur reistijd bij op, en je hebt een probleem. Of, zoals de roostermaker zou zeggen, ‘een goede oefening voor later’.

Er zat niks anders op dan maar in het ziekenhuis te blijven slapen. Voorafgaand aan mijn avonddienst bracht ik alvast mijn spullen naar de piketkamer die ik had weten te regelen. Die piketkamer had wat weg van een kamer in een héél goedkoop hotel, compleet met grauwe muren en een krakend bed. Maar goed, ik kon er in ieder geval slapen. En bovendien: het was een goede oefening voor later, toch?

Aan het eind van mijn avonddienst besloot all in te gaan: het zou mij echt niet gebeuren dat er die nacht een once-in-a-gynaecologist’s-lifetime-bevalling zou zijn terwijl ik op vijf minuten loopafstand lekker lag te slapen. En dus sprak ik met de verloskundige af dat ze me zou bellen als er een vrouw zou gaan bevallen. Dat had ook wel iets, dacht ik toen nog, midden in de nacht gebeld worden om naar de afdeling te komen. Net alsof je een specialist bent, maar dan zonder enige verantwoordelijkheid.

Je voelt het al aankomen: eerst deed ik geen oog dicht. Nadat ik zeker drie keer had gecheckt of het geluid van mijn telefoon wel aanstond, probeerde ik toch maar echt te gaan slapen… om vervolgens bij ieder geluidje weer compleet wakker te schrikken. De wetenschap dat je ieder moment kan worden gebeld, is niet zo goed voor je nachtrust. En dus verstreken de uren tergend langzaam. Maar die telefoon, die ging natuurlijk niet af.

De volgende ochtend verscheen ik halfbrak in de teampost van de verloskundigen, waar het een drukte van jewelste was. Het was een drukke nacht geweest, liet de verloskundige weten. Er waren meerdere bevallingen geweest, maar ze had me toch maar niet gebeld, ‘want het is ook belangrijk om goed te slapen’. Ach ja, het idee kon ik wel waarderen. En bovendien: het was een goede oefening voor later geweest, toch?