Net een videogame

Het is mijn eerste dag op de ok tijdens mijn coschap chirurgie en met knikkende knietjes heb ik gevraagd of ik mee steriel aan tafel mag staan. De chirurg reageert enthousiast en bombardeert mij meteen tot camera-assistent.

Bij elk nieuw coschap leer je in de eerste weken een nieuwe taal. Zo ga ik dadelijk zien hoe de galblaas met behulp van een kijkoperatie verwijderd gaat worden. In medische termen noemen we dat een laparoscopische cholecystectomie, maar hier op het ok-complex wordt dat afgekort tot een ‘lap chol’.

Ik vertel de chirurg dat ik het stiekem best wel spannend vind om hierbij te mogen assisteren. ‘Ach, dat gaat helemaal goed komen, joh! Het bedienen van de camera is geen hogere wiskunde, het is eigenlijk net een videogame’, zegt hij terwijl we ons voorbereiden.

Hij laat me de camera zien en legt uit hoe de bediening werkt. ‘Dit gedeelte moet altijd horizontaal blijven, dan kan ik me goed oriënteren. Moet lukken toch?’

Terwijl ik de camerascoop in mijn hand leg, denk ik aan de vele uren die ik heb doorgebracht in Pokémon-gevechten en Legend of Zelda-avonturen. Normaal gesproken heb ik dan drie hartjes of zo’n twintig levens ‘op voorraad’. Nu is er maar één leven. En het is niet eens dat van mezelf.

De chirurg maakt een paar incisies om de laparoscopen in te kunnen brengen. Aan deze buizen zitten operatie-instrumenten en aan de grootste buis zit de camera die ik dus moet gaan bedienen.

Als het moment daar is en we allemaal naar de monitor kijken voor het beeld, heb ik het gevoel dat al mijn game-ervaring als sneeuw voor de zon verdwijnt. Het trillen van mijn handen lijkt nog erger door de vergroting op het scherm en in tegenstelling tot de overzichtelijke afbeeldingen in mijn anatomieboek, is het toch wel moeilijker oriënteren als je direct een stuk darm voor je lens hebt zitten. 

Gelukkig is de chirurg heel geduldig en geeft hij mij rustig de tijd om te wennen aan de bediening van de camera en na een minuut of tien gaat het al een stuk beter en heb ik bijna geen aanwijzingen meer nodig. Ondertussen legt de chirurg uit wat hij aan het doen is en voor ik het weet is de galblaas eruit en is de operatie afgelopen.

‘In veertig minuten de galblaas verwijderd’, zegt de chirurg tevreden als hij op de klok kijkt. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat de volgende patiënt wordt binnengereden. ‘Ben je klaar voor de volgende, Evy?’