Net als in de film

Ik zit tegenover een man met een drukverband om zijn hoofd. In geuren en kleuren vertelt hij zijn verhaal. ‘En toen viel ik dus zo, kijk zó…’ hij staat op om het voor te doen. ‘En het spoot eruit joh, echt de hele straat zat onder.’ ‘Nou, dat moet wel een spektakel zijn geweest’, zeg ik. ‘Ja’, zegt hij, ‘net als in de film, echt waar!’

‘Ik zou graag een paar testjes bij u willen doen, meneer’, zeg ik, ‘want we willen zeker weten dat de hersenen helemaal goed zijn voor u naar huis gaat.’ Braaf volgt hij mijn aanwijzingen op. Hij voert het neurologisch onderzoek foutloos uit. Op dat moment komt de SEH-arts binnen om te vertellen dat de CT-scan die al gemaakt was er goed uitziet. ‘Dus’, concludeert ze, ‘we moeten u nog even hechten en dan kunt u lekker naar huis.’ Ze begint het verband af te wikkelen.  

De patiënt knipoogt naar me en zegt: ‘Wel uit de buurt blijven hè, ik sproei nogal.’ Op het moment dat de SEH-arts het gaas verwijdert spuit het bloed recht op haar spatbril en vervolgens de hele kamer door. Gauw drukt ze de wond weer af. Ik maak haar bril schoon en we proberen het nog een keer. Ze legt uit dat ze het liefst gewoon subcutaan wil hechten en zwelling wil verminderen met een drukverband, maar hoeveel hechtingen ze ook zet, ze krijgt het wondje maar niet dicht.

Inmiddels zit behalve de SEH-arts ook nog de halve kamer onder het bloed, het is inderdaad een spectaculair gezicht. Ik sta buiten de ‘splash zone’, zoals de patiënt het zelf noemt. ‘Druk jij het even af’, zegt de SEH-arts en ze verdwijnt. Even later komt ze terug met oplosbare hechtingen. ‘Hiermee krijg ik hem wel te pakken’, roept ze opgewekt. Ondertussen komt een verpleegkundige binnenlopen met extra gazen en matjes, want alles is op. Maar opeens lukt het, de SEH-arts trekt met een kruissteek in één keer het vat dicht, het bloeden is gestopt. Tevreden kijkt ze naar haar werk.  

‘Nou, Dina, nu kun jij wel even de huid dichtmaken, toch?’ Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Als de hechtingen goed zitten poets ik zijn hoofd en gezicht zo goed en zo kwaad als het gaat schoon en plak ik de wond af. Ik bied hem een glaasje water en een paracetamol aan en ga zijn vrouw halen. Die heeft in de wachtkamer zitten wachten, omdat ze het niet wilde zien.

‘Het is klaar hoor, mevrouw’, zeg ik. ‘Met een beetje wassen thuis ziet u er nauwelijks nog wat van. Niet schrikken van de kamer, hoor, het ziet er een beetje indrukwekkend uit.’  
Als we binnenkomen trekt ze een beetje witjes weg. ‘Och jeetje’, zegt ze. ‘Ja’, zegt haar man, ‘net als in de film hè, dokter?’ Ik glimlach. ‘Ja, net als in de film.’ 

meer bloggers