‘Neem je mijn parkeerplaats? Neem dan ook mijn handicap!’

Beter had ik het niet kunnen verwoorden. Zo’n twee jaar geleden liet ik door de gemeente een privégehandicaptenparkeerplaats aanleggen. Geen goedkoop grapje voor een student: 400 euro. Wel eenmalig, gelukkig. Hoewel de parkeerplaats voorzien is van een wit kruis en een bord met het kenteken van mijn auto erop, is het al enkele tientallen keren voorgekomen dat een wildvreemde dit plekje innam.

Als er iemand is die begrijpt hoe prettig het is als je een parkeerplekje vindt, het liefst dicht bij je eindbestemming, dan ben ik het wel. Deze privéparkeerplek is echter vaak onbezet met een reden: als ik thuiskom heb ik hem nodig, en niet pas een paar uur later. Ik heb veel nagedacht over de vraag waaróm het mij zo enorm frustreert als iemand mijn parkeerplek inneemt. Laatst realiseerde ik mij waar het hem in zit: voor mij is deze parkeerplaats een representatie van mijn plek in de maatschappij. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat ik dagelijks worstel met de gevolgen van mijn handicap. Er zijn talloze kleine, dagelijkse dingen die voor mij een uitdaging zijn, maar voor iemand met een werkende benenwagen niet. Veel mensen (en nog maar zelden heb ik dat iemand kwalijk genomen) beseffen niet hoe groot de impact is van mijn beperking, en dat het aangrijpt op zoveel verschillende facetten van mijn leven. Eerlijk gezegd denk ik dat er geen enkel deel is van mijn leven dat niet wordt beïnvloed door mijn beperking. Daarom begrijp ik steeds beter dat een patiënt zoals ik zóveel meer is dan alleen een klacht, en dat ik als toekomstig arts de verantwoordelijkheid heb om het verhaal achter die klacht mee te wegen. Dat het mijn opdracht is om de patiënt vanuit meerdere invalshoeken te bekijken. Verder te denken.

Mijn parkeerplaats geeft me het gevoel dat ik een plekje heb in de samenleving. Dat ik gezien word. Dat mensen zich realiseren dat er een verhaal zit achter die parkeerplaats. Dat er rekening wordt gehouden met mij en zoveel anderen die niet even op de fiets springen om boodschappen te doen. Ik wil niet telkens mijn parkeerplaats moeten veroveren, laat staan mijn plek in de maatschappij – die plek moet gewoon een gegeven zijn, en een feit.