Nee, ik had het niet fout gedaan
Bij het consultatiebureau, ook wel bekend als het consternatiebureau, worden kinderen gemeten, gewogen en krijgen zij hun vaccinaties. De bijnaam dankt het bureau aan de eindeloze stroom gevraagde én ongevraagde adviezen die ouders hier kunnen krijgen over voeding, opvoeding, zindelijkheid en noem maar op.
Dat het bureau er alles aan doet om van deze bemoeizuchtige reputatie af te komen, werd mij vrij snel na de start van mijn coschap duidelijk. Ouders moeten te allen tijde het gevoel krijgen dat zij het goed doen, aangemoedigd worden! Bij mijn eerste consult zat er een ervaren moeder tegenover mij met haar 3e kind van 14 maanden op haar schoot. Terwijl ik ontzettend mijn best deed mij niet af te laten leiden door de vrolijke dreumes die me met grote ogen aankeek en intussen lustig op haar tenen sabbelde, vertelde ik moeder dat haar kind goed groeide en zelfs boven het gemiddelde in de curve zat, dus dat zij zich geen zorgen hoefde te maken.
Achteraf bleek pas dat ik mijn geruststellende vaardigheden naar een hogere dimensie zou moeten tillen. Nee, ik had het niet fout gedaan, ik had het goed gedaan! Alles was goed. Maar, lette ik er wel op dat ouders konden schrikken van woorden als “boven gemiddeld”? Dit soort termen zouden lang kunnen blijven hangen en hen heel onzeker kunnen maken. Dat is natuurlijk het laatste wat we willen.
De daaropvolgende weken raakte ik geleidelijk op dreef en overlaadde ik ouders op alle fronten met positiviteit en complimentjes. 4-jarigen die herhaaldelijk een bal tegen mijn hoofd gooiden hadden een “mooie, sterke wil”. Als ik kinderen aan het huilen maakte met een vaccinatie, drukte ik ouders op het hart hoe goed deze reactie was als biologisch beschermingsmechanisme.
Op een middag gingen wij op huisbezoek bij een pasgeboren jongetje. Het moet gezegd worden dat ik ook werkelijk enthousiast raakte toen ik in de wieg keek. “Wat een mooie blonde haren!”, riep ik. “Van wie heeft hij die?” Er gingen slechts enkele seconden voorbij, maar die leken een eeuwigheid te duren. In deze ijzige stilte gleed mijn blik van moeders’ zwarte hoofdharen naar vaders’ kale hoofd met donkere stoppels. “We moeten het vertellen”, sprak moeder toen. Vader nam het woord en legde uit dat het kindje van een zaaddonor kwam, omdat het eerder niet gelukt was om zwanger te worden, maar dat dit voor iedereen een geheim moest blijven. Ik zette mijn inmiddels geoefende gezicht op dat zoiets moest uitdrukken als dit maak ik dagelijks mee en ik weet precies hoe ik nu moet reageren, terwijl ik langzaam door de grond zakte van gêne.
“Dat was een bijzondere wending”, zei ik na afloop tegen de arts. “Ja,”, zei ze. “zo mooi dat je op die manier een ingang kon creëren bij ouders voor dit onderwerp”. Met gekromde tenen over zoveel positiviteit, probeerde ik mij niet te laten verleiden om de grenzen hiervan te onderzoeken.
