Nachtelijke mysteries

Kort geleden was het eindelijk zover: mijn allereerste reeks nachtdiensten en wel op de afdeling Verloskunde. Ik had mij erop verheugd en werd niet teleurgesteld. Want naast de gewone zorgtaken, die ’s nachts natuurlijk gewoon doorgaan, kunnen zich in de nacht blijkbaar ook duistere mysteries voltrekken…

Zo is er het mysterie van de bijzondere theesmaken. Midden in de nacht, zo rond 4.00 uur, zitten we – de arts-assistent, verloskundige, verpleegkundigen en de coassistent (ik) – in de koffiekamer. Zoals je misschien al vermoedt, is het op dat moment erg rustig op de afdeling. Er is één vrouw in partu, maar ze vordert goed en wordt pas over twee uur opnieuw beoordeeld. De andere patiënten slapen of voeden hun kind. In de koffiekamer is intussen een wilde discussie gaande over de soorten thee die op tafel staan, en hoe de doosjes hier terecht zijn gekomen. ‘Tegenwoordig zijn er zoveel van die rare smaken! Aardbeien-cheesecake, lavendel, karamel-zeezout, noem maar op’, verkondigt een verpleegkundige. Een ander reageert: ‘Nou, die appel-kaneel die nu op tafel staat, is anders hartstikke lekker. En straks probeer ik die met sinaasappel en anijs.’ Ik stem in met het oordeel over de appel-kaneelthee, maar uiteindelijk is de conclusie dat deze gekke theesoorten afkomstig zijn van medewerkers bij wie de thee werd afgekeurd door gezinsleden – of gewoon door henzelf. En dan is het natuurlijk prima om ze aan de koffiekamer op het werk te doneren.

Een ander mysterie is dat van de massagestoel. In datzelfde koffiemoment komt boven tafel dat ergens op de afdeling een massagestoel aanwezig is. Ik trek mijn wenkbrauwen op. ‘Huh? Hoe dan!’ Het is echt waar, maar de aanwezigen weten niet precies waar de stoel staat. En sommige medewerkers van andere afdelingen weten op een of andere manier wél waar de stoel staat. Dus een verpleegkundige, bijna gesmoord door haar eigen slappe lach, vertelt: ‘Dus die ene aios van Chirurgie ging op zoek naar de massagestoel, komt-ie hier op de afdeling, hij loopt een kamer in, staat-ie opeens midden in een partus! Had-ie niet verwacht! Rechtsomkeert en weg was-ie.’ We lachen hard; wat je al niet meemaakt in een ziekenhuis. En tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waar die heerlijke massagestoel zich heeft verstopt.