Naar Parijs (en terug)

De vakantieperiode is in volle gang. Ver vooruit plannen was dit jaar lastig en om die reden is de keuze voor een bestemming een aantal weken geleden gevallen op Parijs. Goede sfeer, lekker eten en drinken, eindeloos vermaak en makkelijk met de auto te bereiken.

Voor de start van de vakantie is er altijd wat spanning. Hebben we aan alles gedacht? Zal de reis voorspoedig verlopen? Dat gevoel ebt meestal weg als je een tijdje in de auto zit. Je begint om je heen te kijken, hoe met de passerende grenzen het landschap verandert. Af en toe controleer je de olie, benzine en snelheid. Wat bijsturen, aanpassen en door. Om de aandacht erbij te kunnen houden, is een koffiepauze halverwege broodnodig. Zo ontstaan er geen levensgevaarlijke situaties. De uren tikken langzaam weg. 5 uur later stap je uit de auto in hartje Parijs met een behoorlijke lege tank. Maakt jou het uit, het genieten kan beginnen.

Een paar dagen later is je lichaam gevuld met de beste wijn, heb je nazingende oren van de klanken van de Franse taal en zijn je benen vermoeid door de vele kilometers aan Parijse straten die je doorkruist hebt. De trip is aan zijn einde. Tijd om weer in de auto te stappen. Het riedeltje begint opnieuw. Rijden, concentreren, controleren, bijsturen en koffiepauze. 5 uur later stap je uit de auto, thuis.

‘Denkt u aan iets leuks voordat u in slaap valt?’ De patiënt denkt aan zijn reis naar Parijs terwijl hij langzaam wegdoezelt. De anesthesioloog houdt de patiënt en de monitoren nauwlettend in de gaten. Concentreren, controleren, aanpassen waar nodig en koffiepauze. Zo worden levensbedreigende situaties voorkomen. De verschillende stadia van de operatie worden net als de grenzen richting Parijs gepasseerd. In plaats van wijn vloeien er opiaten door de vaten van de patiënt, de klanken van de Franse taal worden vervangen door de ritmische geluiden van de apparatuur in de ruimte en de benen raken niet vermoeid door het eindeloze lopen maar juist het lange stilliggen.

Inmiddels vloeit het inhalatieanestheticum al een uur door de longen van de patiënt om de gewenste diepe slaap te bewerkstelligen. Een uur lang op de operatietafel. Een uur slapend door dampen. Wat blijkt? Dat ene uur aan damp is even belastend voor het milieu als de hele autoreis naar Parijs (en terug).* 

*Zo zwart-wit als hier omschreven is het uiteraard niet, verschillende variabelen spelen altijd een rol.