M’n fluit

Taal is een krachtig middel. Je kan veel zeggen met weinig woorden. Of niets zeggen met heel veel woorden. En dan heb je nog Thierry Baudet, die met heel veel woorden, misschien nog wel meer zegt. Twintig minuten, een daverend vocabulaire en een enthousiast klappende menigte verder, resteert er maar een vraag: ‘Wa zeet ie?’

En zoals mijn oma dan zou zeggen: ‘Da wit gin mens!’ Je kan vinden van hem wat je wilt, maar creatief met woorden is hij zeker. Mijn politieke voorkeur daargelaten, houd ik in ieder geval van een grote woordenschat en vindingrijkheid. Of dit nu gebeurt in een overwinningsspeech of gewoon op dinsdag tijdens het spreekuur.

De gynaecologie is voor mij het talige specialisme bij uitstek, waar vágina haast hardhandig wordt getransformeerd tot vagína. Als taalsympathisant, ben ik er nog niet volledig uit waar mijn voorkeur ligt. Enerzijds voel ik voor duidelijke taal, waar iedereen aan kan relateren. Anderzijds heb ik mij laten vertellen dat vagína dichter bij de Latijnse uitspraak staat, tot groot genoegen van de taalconservatieveling in mij. 

Niet alleen vanuit de arts wordt je talige kennis uitgedaagd; ook vanuit patiëntperspectief neemt je vocabulaire exponentieel toe tijdens een coschap gyn, waar allerhande benamingen voor het zuidelijk halfrond de revue passeren. Zo woonde ik een correctie van een episiotomielitteken bij. Patiënte schoof van bed naar tafel en het was tijd voor de time-outprocedure. Naam en geboortedatum klopten keurig. Of mevrouw in eigen woorden uit kon leggen wat er zou gaan gebeuren. Zonder gène, en waarom zou ze ook, riep ze door de ok: ‘Ja hoor: mijn fluit repareren!’

Een voorzichtige glimlach bij de gynaecoloog volgde. Juist. We gaan beginnen. Weer een nieuwe voor het lijstje en het fijne is ook nog, dat men begréép wat er gezegd werd. Uiteindelijk is dat waar taal om draait. Als er geklapt werd in Zeist een paar weken geleden, vind ik dat deze mevrouw op z’n minst een staande ovatie verdient.