Mijn Nederlandse wiegje

Regelmatig benoemden mijn ouders vroeger dat ik best blij mocht zijn dat mijn wiegje bij hen stond toen ik werd geboren. Niet in een ver land met slechte leefomstandigheden en weinig educatieve mogelijkheden. Daar hebben ze altijd gelijk in gehad, want ik ben enorm dankbaar voor de kansen die zij mij gegeven hebben (en nog steeds geven!).

Natuurlijk had ik geen keuze in waar mijn wiegje stond en is het ook een kwestie van geluk hebben. Waar je wiegje vroeger stond, wil niet zeggen dat het de rest van je leven moet bepalen. De keuzes die we maken tijdens ons leven, worden grotendeels níet bepaald door ons wiegje. Zo ben ik heel blij dat ik (onbewust) de keuze heb gemaakt om geneeskunde te studeren in Nederland, en niet in België.

Dit kwam ter sprake toen ik afgelopen week begon bij mijn coschap oogheelkunde. Opvallend genoeg waren er in mijn ziekenhuis veel buitenlandse artsen, voornamelijk uit België. Om mijzelf alvast in te dekken, ze zijn allemaal hartstikke enthousiast, intelligent en meer dan welkom om onze personeelsproblemen op te lossen; dat is niet waar ik naartoe wil met mijn verhaal. Ze komen hier hun fellowship doen of aniossen als ze niet zijn toegelaten tot hun gewenste specialisme. Die toelating deed mijn ogen openen en ik besefte dat wij, als beginnende artsen, het in Nederland zo slecht nog niet hebben. Het blijkt dat in België de eerste vijf jaar volledig theoretisch is (stel je voor!). Het laatste jaar bestaat voornamelijk uit keuzecoschappen, waarna je moet kiezen welk specialisme je wilt gaan doen. Aan het einde van jaar 6 maak je een tentamen, specifiek gericht op de kennis van dat vak. De slimste komt binnen. Als het niet lukt, word je huisarts, want daar zijn altijd plekken. Er wordt amper gekeken naar sociale vaardigheden, persoonlijke eigenschappen en professionaliteit. Best oneerlijk als je het mij vraagt, want ik werd tijdens mijn bachelor volgestampt met sociale vaardigheden: samenwerking, communicatie, organisatie, maatschappelijk handelen. Daarbij is de kans groot dat als je niet kiest voor een keuzecoschap bij een kleiner specialisme, je daar geen praktijkervaring opdoet. Je weet het allemaal, dat heb je immers geleerd in die vijf jaar, maar zien doe je het niet.

Daarmee wil ik niet zeggen dat het in Nederland allemaal zo goed is. Ondanks dat ik er nog niet zozeer mee bezig ben, hoor ik het natuurlijk in de wandelgangen voorbijkomen. Weinig plekken, een PhD moeten doen, connecties en een gunfactor hebben. Het zijn de onderwerpen die regelmatig aan bod komen. Is het hier dan allemaal zo goed en eerlijk geregeld? Eigenlijk ook niet.

Natuurlijk komt het altijd terug op wat je gewend bent. Ik weet niet beter, en de geneeskundstudenten uit België weten ook niet beter. Zo zal het systeem in België ook zijn voordelen hebben in vergelijking met ons systeem. Voor nu ben ik in ieder geval blij dat mijn wiegje hier stond en niet daar. Maar misschien denken de Belgische studenten wel precies hetzelfde.