Blogs
Blog

Mijn cv rook enigszins naar bier

19 reacties

Afgelopen vrijdag had ik het voorrecht om door KoffieCo te worden bevraagd over de traumachirurgie. Zoals wel vaker werden na afloop, of in de derde helft, de echt belangrijke zaken besproken en toen stond de microfoon uit. Het ging over de collectieve gekte in geneeskundeland. Over hoe studenten elkaar opjutten dat ze moeten promoveren, musiceren op conservatoriumniveau, sporten op olympisch niveau of een landelijke liefdadigheidsinstelling besturen om in opleiding te komen als medisch specialist.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. In de huidige tijd was ik never nooit in opleiding gekomen voor wat dan ook. Ik voetbalde in Kampong 13, allesbehalve de eredivisie, musiceerde op zeer matig amateurniveau en de enige vorm van liefdadigheid die ik kende, was de gevulde enveloppe die ik af en toe van mijn opa kreeg. Bovendien heb ik acht hele jaren over mijn geneeskundestudie gedaan. Mijn cv rook daarom enigszins naar bier en daar halen we als opleiders tegenwoordig onze neus voor op.

In de heelkundestaf van het UMC Utrecht ben ik overigens echt geen uitzondering. In onze staf geen voormalig topsporters, conservatoriummusici of voorzitters van de jongerenvereniging van een landelijke liefdadigheidsinstelling. Wel meerdere stafleden met een langdurige geneeskundestudie. Dus kennelijk vragen we iets van de huidige generatie wat we zelf van zijn lang zal ze leven niet voor elkaar hadden gekregen. Het is op z’n zachtst gezegd opvallend.

Diezelfde avond las ik een artikel in de Volkskrant. Chinese jongeren maken elkaar helemaal gek en dit fenomeen noemen ze involutie. Involutie is en ik citeer: ‘Een wedloop waarbij vooral jongeren steeds slimmer, flexibeler en ambitieuzer moeten zijn, zonder daarvoor te worden beloond. Ze moeten zo hard werken dat ze geen tijd meer hebben om vrienden te maken, een boek te lezen of om te ontdekken wat ze graag doen.’

Involutie dus. Dat is precies wat er aan de gang is in geneeskundeland. We maken elkaar stapelgek met exorbitante eisen. En daarna? Als je dan eindelijk in opleiding bent? Dan is er voor een aanzienlijke groep jonge medisch specialisten geen vaste baan. Logisch dus dat een substantieel deel van de geneeskundestudenten en artsen in opleiding niet gelukkig is. Dat zijn de jongeren in China ook niet.

Als je buren naakt in de sloot springen, doe jij dan mee? Je wenst ze veel plezier en als je echt aardig bent, haal je een paar handdoeken voor ze. Ieder weldenkend mens zal drie keer nadenken voordat hij of zij in adamskostuum de sloot in springt. Maar dat is helaas wel wat de huidige generatie geneeskundestudenten doet. Al hun buren springen, dus zij springen ook. Onder druk van het systeem. En wij als medisch specialisten? Wij kijken toe, maar halen geen handdoeken. Terwijl we eigenlijk moeten opstaan om de sloot dicht te gooien.

Medisch specialist, en chirurg zijn in het bijzonder, is een fantastisch beroep maar niet zaligmakend. Er is echt leven buiten het ziekenhuis en je gaat niet dood als je geen medisch specialist wordt. Sterker nog, als je chirurgie ambieert, ga je vooralsnog bewezen eerder dood als je het wel wordt.

Mijn advies aan geneeskundestudenten? Stop collectief met springen. Ga in hemelsnaam lekker aan het barretje staan (geniet, maar drink met mate) als het weer mag straks. Ga naar festivals of feestjes, heb plezier, lees een boek, ontwikkel vriendschappen en ontdek waar jij heen wilt gaan in dit leven. Het is niet jouw verlies als je daarom niet aangenomen wordt als medisch specialist. Het verlies is van ons.

ook van Marijn Houwert

opleiding
  • Marijn Houwert

    Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Chantal du Perron

    internist-oncoloog, Amsterdam

    Marijn, dank voor je scherpe visie op dit onderwerp wat toch een beetje taboe is!

    Dan collega R Holland, met verbazing lees ik je comment over co-assistenten, die tot mijn afschuw ook nog eens is afgedrukt in het magazine. Naast dat ik mij absoluu...t niet herken in jouw observaties (in welk ziekenhuis werk je?) schrik ik ook enorm van het gegeneraliseerde, uiterst negatieve en neerbuigende beeld dat je schetst van onze jonge collega's. Ik vraag mij daarnaast ten zeerste af in hoeverre de conclusies die je trekt gebaseerd zijn op daadwerkelijk inzicht in de belevingswereld en beweegredenen van de co-assistenten. Ik vind deze vorm van ongenuanceerde gegeneraliseerde negativiteit en kritiek niet gepast voor een professioneel medium als Medisch Contact en roep de redacteuren van het magazine op dit soort comments of niet te plaatsen of te redigeren.

  • Carolien

    AIOS, Amsterdam

    Hubert schrijft: "Er is niet voldoende tijd voor werk, opleiding, én gezin, én eveneens ambitieuze partner ... Dat vraagt om compromissen, maar vooral offers of beter keuzes."
    Dit typeert de opvatting van de 'oude garde'. Er is maar één manier om ee...n goede specialist te worden en dat is werken werken werken. Het moet een way of life zijn. Burnout is een excuus voor wie de werkdruk niet aan kan.

    Het gaat echter niet over te hoge werkdruk, of achterover leunen. Velen vervullen hun uren met verve. Het gaat om jonge mensen waarvan zowél thuis als op het werk de 10.000 uur verwacht wordt.
    Hubert, verlicht ons! Hoe maken we betere keuzes tussen opleiding, partner of gezin?
    De meeste AIOS zijn tegenwoordig vrouw. De partner hebben ze vaak ook al een tijdje (we zijn immers 30 bij start opleiding). Tot overmaat van ramp is het soms ook een dokter, want tja die kwam je tegen in de geneeskunde kroeg...
    Enig idee hoeveel hoogopgeleide mannen - want dat zijn vaak de partners van vrouwelijke artsen - huisvader willen worden zodat hun vrouw een goede specialist kan worden? (Ik kan je vertellen: héél weinig!).
    Wat zijn dan je opties als je specialist wilt worden terwijl je partner ook een leuke baan heeft? A) je stopt met de opleiding en start een gezin, b) je wordt specialist zonder gezin, c) je zoekt een andere partner die wél huisvader wil zijn.
    Ik ben benieuwd welke 'betere keuze' Hubert gemaakt heeft. De baan als specialist is er, dus liet u uw partner gaan, of uw gezin? Of misschien zat u in de luxepositie met een niet-ambitieuze partner thuis...
    Dit dilemma tussen werk/thuis waar beide max inzet wordt gevraagd, geldt niet alleen voor vrouwelijke AIOS, mannen met een gezin zijn net zulke 'achteroverleunende matige specialisten'.
    De jonge generatie zoekt naar efficiëntie ipv uren stampen. De aanwezige tijd maximaal nuttig besteden. Want zeg nou zelf, waren al die MDO's nou even nuttig? Laten we zoeken naar vernieuwde oplossingen ipv rigide denken dat er maar 1 manier is.

  • Kirsten

    Aios, Utrecht

    Beste Marijn, als je het als verlies aan de zijde van de opleiders ziet, is het dan niet tijd dat opleiders hier iets aan gaan doen? Of is dat verlies zo makkelijk geaccepteerd?

  • Rinus Ouwens

    Bedrijfsarts, verzekeringsarts

    "En als er twee kandidaten boven dit maaiveld uitsteken, wint toch degene met een PhD/conservatorium/Olympisch goud." Tsjonge. En ik maar denken dat ik naar arts ga voor een medisch probleem.

  • Frédérique Franken

    geneeskunde student , Utrecht

    Na 6 jaar studeren ben ik bijna klaar met studie geneeskunde. Ik drink met mate, lees graag een goed boek en voor de corona pandemie ging ik graag uit met vriendinnen. Ik ben groot voorstander van een goede werk-privé balans maar ik geloof niet dat h...et aantal boeken dat ik heb gelezen mijn kans op een opleidingsplek ook maar een beetje vergroot. Met uw laatste zin ben ik het dan ook absoluut niet eens. Het is wel degelijk óns verlies als we niet worden aangenomen. Velen van ons studeren toch geneeskunde om specialist te worden? Als de sollicitatie procedure zwakke kanten kent, moet hier wat aan worden gedaan door de mensen die er invloed op hebben. Het kan niet zo zijn dat wij de (onterechte) gevolgen maar gewoon moeten accepteren.

  • Hubert

    orthopedisch chirurg, Wassenaar

    Dit is een fijn en relativerend verhaal. Ook mijn CV rook behoorlijk naar bier. Ook ik deed er lang over om af te studeren en in opleiding te komen. Colleges konden me niet erg inspireren, pas bij co-schappen begon ik geïnspireerd te raken.
    Er is ni...et voldoende tijd voor werk, opleiding, én gezin, én eveneens ambitieuze partner, én promoveren, van en naar werk reizen. Er zit normaal gesproken 16 uur in een wakende dag. Dat vraagt om compromissen, maar vooral offers of beter keuzes.
    Wil je een goede medicus worden dan zal je toch veel tijd moeten steken in de opleiding, werkuren en na de opleiding wellicht nog meer. Ga je achterover hangen, dan ga je achterlopen en wordt je op zijn best een matig functionerende medicus. De honorering zit voor de meesten in de top 1-2% van NL, dus daar mag je ook wat voor leveren. Medici zijn niet de enigen waar een immense inspanning wordt gevraagd als je hogerop wil, kijk o.a. naar juristen. De veel aangehaalde 10.000 uur maakt dat je een goede prestatie kan leveren, doordat je ervaring, kennis en (geestelijke) conditie opbouwt.
    Burnout is een te makkelijk excuus voor de, voor sommigen als te veel gevraagde, werkdruk. Dan vind ik het advies van Marijn passend. Als je als medicus meent dat de werkdruk (momenteel geldt voor veel medici een 4-daagse werkweek als norm, waar hebben we het over?) te hoog is, dan zal je een verkeerde keuze hebben gemaakt, het ligt dan niet aan het systeem in ieder geval.
    Praten we over selectie, dan meen ik dat de decentrale selectie een soort eenheidsworst creëert, niet wenselijk, dus gedeeltelijke herinvoering van het loten lijkt me een zeer goed idee. Laatbloeiers krijgen dan ook een kans. Ik ondersteun de gedachte dat het geen goede zaak is zoveel medici op te leiden voor werkeloosheid: menselijk verlies en kapitaalverspilling is het gevolg.
    Van promoveren is bij mijn weten niet aangetoond dat het goede artsen oplevert, het is 'slechts' een wetenschappelijke prestatie.

  • Geert Oldenbeuving

    Anesthesioloog pijnspecialist, Utrecht

    Amir en Carolien vatten het treffend samen: de druk is door schaarste (opleidingsplekken) en taakherschikking (de medisch specialist met een dienzame partner thuis is passé) toegenomen . Het perspectief en het landschap van de jongere generatie is a...nders dan vroeger.
    Voor de columnschrijver: hoe was de sollicitatiebrief/plek ratio in jouw tijd, en hoe is die nu? Misschien is daar een stukje van het antwoord van de gekte te vinden.

  • Carolien

    AIOS, Amsterdam

    En dan vinden we het vreemd dat er zoveel burnouts zijn...
    Dit gedrag stop echter niet bij het aangenomen worden voor een opleiding. Er heerst een generatie kloof tussen AIOS en medisch specialisten.
    Maar al te vaak komen er opmerkingen richting d...e AIOS dat ze te weinig inzet tonen, dat we te weinig werken vanwege onze papa/mama dag, niet naar alle besprekingen na werktijd komen. Dit soort commentaar is olie op het vuur waarmee de studenten/assistenten elkaar opjutten.
    Velen van ons hebben tijdens de opleiding jonge kinderen. We hebben immers jaren als ANIOS rond gelopen of zijn nog gepromoveerd, en werden pas aangenomen toen we rond de 30 waren. De oude medisch specialist ging vroeger een jaar bij een opleider werken en werd aangenomen rond zijn 25e en leefde nog het leven van een student tijdens de opleiding. Wij hebben voor de ochtend overdracht al het hele gezin aangekleed, tanden gepoetst, boterhammen gesmeerd en strijd gehad met een 2-jarige over opschieten op het potje, om vervolgens de kinderen naar crèche/voorschoolse opvang te brengen en ons te haasten naar de ochtend overdracht. En om 18u gaan ze echt dicht, dus moet al het kroost weer verzameld zijn. Elke avond een ander MDO bijwonen zit er dus niet in, want je kunt immers niet alles aan je partner overlaten (die ook carrière wil maken). We hebben andere opvattingen hebben over werk-prive balans, we willen niet ons hele leven in het ziekenhuis slijten. Maar we zijn wel ambitieuze dokters, die thuis en op het werk verschillende ballen in de lucht proberen te houden. Stiekem is de oudere garde jaloers vrees ik, omdat ze hun eigen kinderen niet zagen opgroeien. Daarom blijven ze zeggen dat het voeger beter was, toen zij nog 48-72u diensten deden, daarmee had je pas 'voldoende exposure' om het vak echt te leren.
    Dus als de studenten/assistenten stoppen met elkaar opjutten, zou het ook fijn zijn als de oudere garde medisch specialisten ook stopt met ons afdoen als de zwakke millenials

  • Luuk

    Huisarts, Utrecht

    Mooi verhaal Marijn! Zo waar, ik ben huisarts en heb ook lekker lang gedaan over mijn studie, gewerkt in een kroeg op het Neude, weliswaar hoog gehockeyd bij Kampong, maar ook daar was het toen nog topsport met veel gezelligheid. Krijg nu af en toe l...eerlingen uit 5 VWO op spreekuur, die zijn al bezig inderdaad met cursussen, bijbaantjes gericht op de geneeskunde studie. Naar mijn idee is mensenkennis, empathie de basis om een goede arts te zijn, zeker bij mijn specialisme en ik merk ook steeds meer bij snijdende beroepen. Hopelijk gaan we daar weer een beetje naar terug ??

  • Arie

    Student, Rotterdam

    @ Mitchell Windsma, Arts en docent, Groningen Ik onderschrijf uw reactie.
    Ik vind studeren leuk. Zoals ik het vroeger ook leuk vond om hard te trainen (en ja ik ben naar de Olympische Spelen geweest). Ik drink geen bier (sowieso geen alcohol) dus ...mijn cv zal misschien meer naar zweet ruiken dan naar bier. Iedereen heeft zo zijn eigen prioriteiten. Ik geef er de voorkeur aan om mijn studie de komende jaren op de eerste plaats te zetten. Dat aan de bar hangen, als ik dat al zou willen, kan later nog wel.

  • tilly cordia

    psychiater, Tilburg

    Wat ook zal helpen: weer loten voor de studie i.p.v. solliciteren. Dan krijgen studenten die niet al vanaf de middelbare school, of eerder, bezig zijn hun c.v. op te bouwen, ook weer een kans om dokter te worden.

  • Mitchell Windsma

    Arts en docent, Groningen

    Het is moeilijk om het oneens te zijn met het beschreven sentiment. Geniet vooral van het leven en baal niet teveel als je geen specialist kan worden, want dat leven is niet zaligmakend. Maar wat als dat al jaren je grote droom is? Als je daarvoor al... vanaf je 15e drie bijbaantjes hebt en extra vakken volgt om de decentrale selectie door te komen, je jezelf diep in de schulden steekt voor zes jaar geneeskunde (met extra wachttijd vanwege de schaarse coassistentenplekken) en je jouw andere hobby's en interesses opzij zet omdat je naast je coschappen moet werken?

    De hele maatschappij wordt toenemend competitief en concurrerend en dat zien we terug in de geneeskunde. Natuurlijk nemen we het liefst de meest empathische, vriendelijke, belezen dokters aan, maar hoe selecteer je daarop? En als er twee kandidaten boven dit maaiveld uitsteken, wint toch degene met een PhD/conservatorium/Olympisch goud. Dat is de realiteit van vandaag en dat stopt niet als de studenten stoppen met springen. Er zal altijd een collega-student blijven springen, die er vervolgens met de AIOS plek vandoor gaat. Deze gekte houdt zichzelf in stand. Het is ook wat 'het systeem' vraagt.

    Het is goed dat de jonge dokter beseft dat specialist worden offers vraagt. Dat is ook een realiteit, in zowel opleiding als het daadwerkelijke leven. Het is een vak wat veel vraagt en waarvoor we de beste van de beste willen hebben. Nu er veel vraag is en weinig aanbod, kan dat ook.

    Als je dan tot de conclusie komt dat dit het waard is, ga er vooral voor! Als jouw conclusie is dat je niet wilt inleveren op familie, Lowlands, de kroeg en boeken, kies dan vooral wat anders. Er zijn genoeg prachtige vakken binnen en buiten de Geneeskunde.

    Een groot probleem van onze generatie is dat we geen keuzes willen maken. We willen én zeeën van vrije tijd, én een specialistenbaan, én een familie, én een werkende partner met een flitsende carrière.

    Het is ook aan ons 'jongeren' om te beseffen dat dit niet realistisch is.

  • G.J. Bos

    revalidatiearts, Vlijmen

    Beste Marijn,
    wat een mooie blog weer met een rake observatie. Treurig dat het zo is. Maar ik zou me willen aansluiten bij de opmerking van Amir. Wij als specialisten creëren de leefomgeving van onze co- en arts-assistenten. Wij bepalen wie er in op...leiding komen. Dus wij zullen moeten uitstralen dat liefde voor een vak belangrijk is maar dat je dat alleen kan doen als je goed voor jezelf zorgt.

    Reactie op collega Hollander, internist: ik ben misschien bevoorrecht omdat wij in ons vak alleen verdiepings- en keuzeco-assistenten ontvangen, maar wat een leuke mensen krijgen we over de vloer! Enthousiast en leergierig, we zijn blij dat ze willen komen. Misschien geldt ook hier: mensen in groepen gedragen zich naar de cultuur die er heerst?

  • Amir Abdelmoumen

    Coassistent, Rotterdam

    Alhoewel ik de inhoud van de column zeer waardeer, word ik droevig van het advies. Het probleem wordt weer bij ons gelegd. De realiteit is dat het nu gewoon anders is. Vroeger was er geen decentrale selectie, vroeger was er geen bindend studieadvies,... vroeger kon je lang over je studie doen en vroeger waren er veel meer opleidingsplekken. Toch zijn wij degenen die moeten veranderen en lekker aan een barretje moeten gaan staan (overigens zonder studiefinanciëring).

    Dr. Houwert weet ook alles van de jonge klaren die net chirurg (of anderszins specialist) zijn geworden en niet aan een (vaste) baan komen. Die baan krijgen ze óók niet als ze naar festivalletjes gaan.

    Al jaren heb ik (en anderen met mij) gepleit voor een verlaging van de instroom van de geneeskundeopleiding, waarbij het capaciteitsorgaan achter ons stond. Het verzoek werd echter nooit gehonoreerd, want je wilt ook aniossen en promovendi… Dit nu met alle gevolgen van dien.

    Ik snap natuurlijk dat het probleem complexer is dan dat en vind het ook prima als er andere oplossingen aangedragen worden. Wat ik wel zeker weet is dat mijn bezoek aan Lowlands er daar geen één van is.

  • Chantal

    Anios nicu, Capelle ad IJssel

    Top geschreven Marijn! En heel herkenbaar op dit moment, bezig met in opleiding komen voor kindergeneeskunde. Ooit werkten wij samen in het Diak, toen was het mijn 2e coschap ooit, net gehoord dat mijn moeder ongeneeslijk ziek was. Wat is er veel geb...eurd in 8 jaar tijd! Een ding is zeker, met mijn sollicitatie voor kinderarts zal ik proberen om de persoon achter de dokter te laten zien, zonder pianotalent, tennistalent of bestuursfunctie op het CV, maar mét levenservaring die mij anders maakt dan gemiddeld. Dank!!

  • R. Holland

    Internist, Amsterdam

    Ha, herkenbaar van mijn eigen opleidingstijd. Maar moet zeggen dat de co assistenten die ik nu superviseer, helemaal niet ambitieus zijn. Vaak brutaal en beweterig, en weinig bereid zijn om iets meer te doen. Te snel roepen dat ze naar huis moeten, a...ls er iets interessants te zien of te horen is, geen neiging hebben om een extra stap te doen om extra kennis te vergaren. Een zeldzaamheid om juist wel die co te zien, die een stapje extra wil doen. Collegialiteit is ook soms ver te zoeken. Trappen openlijk al naar beneden. Opleiders geven daarbij niet duidelijk genoeg het juiste voorbeeld en sturen niet bij. Doe je dat wel als opleider, word je tijdens de populariteitspeiling als geen goede of fijne opleider geschetst! Misschien speelt dit niet in alle regio's, maar hier in het zuiden, merk ik een groot verschil met het noorden.

  • Elianne van Veelen

    zelfstandig bedrijfsarts, Hoogland

    Hulde! Dank voor deze blog, Marijn. Dit is zo ontzettend waar.

    Met de huidige eisen was ik nooit toegelaten tot de geneeskunde opleiding. En toch zit ik enorm op mijn plek in mijn huidige werk. Op de middelbare school kreeg ik te horen dat ik het... nooit zou maken want ik haalde zesjes. Ik kon best heel veel beter maar ik had er geen zin in. Logisch, want ik vond zoveel andere dingen belangrijk. De wereld ontdekken. Mezelf ontdekken. Lanterfanten. Is een hele goede investering geweest.

    Als praktijkopleider vind ik de werk-privébalans bij mijn AIOS belangrijk en ik bevraag ze er regelmatig op. Rem ze eerder af als ze qua werk teveel tegelijk willen doen en promoot het dat ze vooral het leven leven. De hedendaagse AIOS hoef je niet te zeggen dat ze beter hun best mogen doen, dat leggen ze zichzelf al op. Wat nodig is, is dat wij ze vertellen dat het best een tandje minder mag, dat ontspannen juist goed voor je prestaties en je eigen gezondheid is, en dat ze nog een hele carrière voor zich hebben om alles te doen wat ze het liefst nu zouden willen doen.

  • Lisa

    ANIOS

    Bedankt Marijn voor deze prachtige blog. Ik herken mijzelf hier volledig in. Maar ik haal vooral een stukje inspiratie uit het verhaal. Bij mijn volgende sollicitatie ga ik niet benadrukken wat ik allemaal (ook) heb gedaan, net als de andere sollicit...anten. Ik ga de focus leggen op het deel wat mij zo anders maakt dan de rest. Ik heb dan misschien geen onderzoek gedaan, maar ik heb andere ervaringen die (gelukkig) voor weinig andere ANIOS tot de realiteit behoren.
    Heel erg bedankt voor deze inspiratie

  • AM Broeders

    Psychiater, Goes

    Hoera voor deze blog! Helemaal eens.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.