Blogs
Blog

‘Mevrouw, u Arabisch spreken?’

Plaats een reactie
Getty images. 'Ik zie een interessante verandering in de huidige generatie geneeskundestudenten, die er steeds vaker voor kiezen een extra taal te leren.'
Getty images. 'Ik zie een interessante verandering in de huidige generatie geneeskundestudenten, die er steeds vaker voor kiezen een extra taal te leren.'

Het is 16.00 uur wanneer ik het ziekenhuis binnenstap. Ik heb er inmiddels al een halve dag op zitten, terwijl mijn dienst nog moet beginnen. Avonddiensten zijn oprecht een feestje voor coassistenten. Overdag haal ik wat uurtjes slaap in en loop ik een rondje hard om tot slot ’s avonds alle gebundelde energie te gebruiken om de drukte van de SEH te trotseren.

De avonddienst start geheel volgens ongeschreven traditie bij de koffieautomaat, waarna we ons melden op de spoed. Er wordt een 3-jarig jongetje met matige dehydratie mogelijk bij een rotavirus-gastro-enteritis aangekondigd en aan mij de taak om de eerste beoordeling onder begeleiding van de arts-assistent te doen. Met het kanariegele schort en de smurfblauwe handschoenen trekken we met een ruk het gordijn van de kamer open. We hebben meteen onbedoeld de aandacht van het gezin te pakken. Ik tref het kindje luidkeels huilend op de schoot van zijn moeder en de vader ijsberend door de kamer. Als vader ons ziet, slaakt hij een kreet van opluchting in een taal die mij enigszins bekend in de oren klinkt. ‘Mevrouw, u Arabisch spreken?’ probeert hij in gebrekkig Nederlands. De sjaal rond mijn gezicht en mijn naam doen vermoeden dat mijn wortels elders in de wereld liggen. Toch moet ik het gezin teleurstellen aangezien ik geen woord Arabisch spreek.

Ik probeer korte vragen te stellen en bemerk dat ik onbewust driftig met mijn armen in de lucht zwaai om mijn woorden uit te beelden. Mijn aandacht wordt getrokken door het kale hoofdje van het kind en de port-a-cath in zijn borst. We leren dat de ouders nog maar kortgeleden uit Syrië zijn gevlucht voor de oorlog, waarop een volgend obstakel op hen stond te wachten in Nederland. De diagnose leukemie bij hun zoontje. Het gezin is het afgelopen halfjaar vaker wel dan niet in het ziekenhuis geweest met als gevolg dat het kind voor alles wat ook maar medisch doet vermoeden een trauma heeft ontwikkeld. En daar staan we dan… in onze gele pakken tetterend in een vreemde taal met vier handen zijn lijfje te onderzoeken.  

Na afloop heb ik moeite om de teleurgestelde uitdrukking van het gezin van mijn netvlies te wissen. Onbewust denk ik terug aan vergelijkbare casussen die ik de afgelopen twee jaar met coschappen lopen ben tegengekomen. Met als gemeenschappelijke deler dat dergelijke patiënten algauw in de knel kunnen komen in het zorgsysteem. De ene keer heeft de tolk op het laatste moment afgebeld, de andere keer wordt er vanwege tijdsdruk (of misschien ook wel gemakzucht) geen beroep gedaan op de tolkentelefoon. Het gevolg: niet geheel betrouwbare anamneses en wat mij betreft suboptimale patiëntenzorg. Dit kan beter.

Zo zie ik een interessante verandering in de huidige generatie geneeskundestudenten, die er steeds vaker voor kiezen een extra taal te leren. Van medisch Spaans tot aan gebarentaal, hoe mooi is dat? Zelf ben ik maar eens begonnen met een cursus medisch Arabisch en probeer ik ook mijn Frans weer op te halen. Zorg hoort toegankelijk te zijn voor iedereen, ook voor diegenen die de taal nog niet of onvoldoende machtig zijn.

meer van Siham

  • Siham

    Siham (23) is een zesdejaarsgeneeskundestudent die met een glimlach, een pen en een stethoscoop de laatste fase van haar studie doorloopt.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.