Blogs
Blog

#metoo

2 reacties

Een mannelijke reumatoloog gaat ons inwijden in de fijne kneepjes van het lichamelijk onderzoek van de wervelkolom. Ik stel mezelf graag beschikbaar als oefenmateriaal, en daar sta ik: in mijn ondergoed in dat kleine kamertje waar de oude ramen niet eens dicht kunnen. Koud en publiekelijk.

‘Even de SIPS voelen’, hoor ik de docent zeggen terwijl hij van achteren zijn handen op mijn heupen legt en met zijn duimen de uitstekende puntjes probeert te voelen. Oké, zo voelt het dus, denk ik terwijl zijn handen daar blijven rusten. De andere studenten kijken, doen de docent na en maken aantekeningen. Het is gedemonstreerd en duidelijk voor iedereen; zo moet het. Maar, ik voel nog steeds zijn handen op mijn heupen. Nog steeds.

De studenten beginnen alweer over het geneeskundecafé en de toekomstige biertjes, en nog steeds liggen zijn handen daar. Nog steeds. De docent zegt ‘Zo, dat was het weer!’ en dan geeft hij met twee handen een extra tik op mijn beide heupen. Ah! Dat had niet gehoeven, gonst het door mijn hoofd. Dat had niet gehoeven.

Zo moet het niet. Zo hoort het niet. Thuis huil ik aan een stuk door terwijl mijn moeder lieflijk naar me luistert en me overtuigt om het toch te bespreken met mijn coach van geneeskunde, toevallig ook een reumatoloog.

Na moed verzameld te hebben durf ik mijn vrouwelijke coach te vertellen wat er is gebeurd. ‘Maar, nee, ik ken hem; hij zou dat nooit zo bedoeld hebben of opzettelijk gedaan hebben’, zegt zij vol ongeloof. En daarmee eindigt alles. Ook mijn moed en doorzettingsvermogen.

 

Ik wilde zo graag voor mij en al die anderen opkomen. En toch. En toch lukte het me niet. En toch laat ik de patriarchale sfeer heersen. #metoo. Zelfs op onze opleiding.

Meer van Lieve
  • Lieve de Graaf

    In haar witte jas is Lieve vooral medemens. Ze is gevoelig en aandachtig in het contact met haar dierbaren, docenten en patiënten. Sinds het eerste jaar van haar studie geneeskunde schrijft ze over wat haar opvalt in dat contact en zet ze vraagtekens achter de normale ´ziekenhuisgang´ van zaken. Want daar is nog genoeg te doen aan een menswaardige benadering!  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • J.M.C. van Dam

    Psychiater , Amsterdam

    Beste toekomstige collega
    Je hebt helemaal gelijk: het ging te ver, bij een man zou dit nooit gebeurd zijn. Jammer dat je coach zo reageerde. Vertrouw op jezelf: dit was grensoverschrijdend. Aan jou om te bepalen wat ermee te doen.
    Sterkte!
    Anne-...Marie

  • A Abdelmoumen

    Coassistent, Rotterdam

    Beste geneeskundestudent,

    Ik wil je complimenteren voor je dapperheid om dit op te schrijven en te publiceren. Het stemt mij droevig om te zien te zien dat je het gevoel hebt dat je hier in alleen in staat. Al helemaal omdat je de extra stap die j...e hebt gezet, namelijk om met je coach te praten, uitmondde in verergering van de situatie.

    Ik wil je erop wijzen dat er binnen elke opleiding vertrouwenspersonen zijn opgesteld om dit soort zaken te bespreken. Helaas kennen maar weinig studenten de weg hier naar toe. Mocht je deze vertrouwenspersoon niet vinden, kan je hier altijd naar vragen binnen de studentorganisaties (faculteitsraad, medische faculteitsvereniging en natuurlijk ook de opleiding). Het frustreert mij dat het nog steeds niet voldoende inzichtelijk is voor studenten bij wie zij met dit soort grensoverschrijdende gevallen terecht kunnen.

    Overigens snap ik het ook helemaal als je dit hoofdstuk achter je wilt laten.

    Het allerbeste.

    Hartelijke groet,
    Amir

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.