Met kindervoetjes op hoge hakken 

‘Goeiemorgen dokter, kunt u misschien zo snel mogelijk deze kant op komen?’ Het is dag 3, week 2, en ik ben voor het eerst alleen in huis. Inmiddels weet ik een beetje welke afdeling waar in het verpleeghuis ligt, en begin ik te snappen hoe het systeem werkt. De hoop dat mijn eerste ‘solo’-dag rustig zou verlopen is gelijk om vijf over half negen al de kop ingedrukt: al drie verpleegkundigen hebben mijn hulp ingeschakeld.

Mijn eerste dagen als dokter waren drukker dan ik had gedacht. Zo sta ik dan ook binnen een paar minuten op de kamer bij een dame van bijna 100 – fors benauwd en het slijm in haar luchtwegen al hoorbaar vanaf de gang. Ik beloof de zeer bezorgde verzorging dat ik de medicatie in het systeem ga zetten en dat ik gelijk daarna terugkom. Als ik de kamer uit wil lopen, roept de zorg me terug. 
‘Dokter, ik geloof niet dat het goed gaat.’ 

Dag 3, week 2, en voor mijn ogen overlijdt mijn allereerste patiënt. Mijn eerste reactie is duizend verschillende dingen: Moet ik reanimeren? Ambulance? Is er eigenlijk wel een actief beleid? Waar is de verpleegkundige? In paniek bel ik mijn supervisor – ik heb géén idee wat ik moet doen. Pas als ik haar hoor zeggen ‘wat fijn dat deze mevrouw eindelijk het leven los kan laten’, komt het bij me binnen: ik moet helemaal niks. Ik sta aan de rand van het bed en zie hoe de borstkas van de patiënte stilvalt. De kamer is stil, mijn hoofd barst van de gedachtes. De verpleegkundige, die inmiddels is binnengekomen, vraagt aan me of het gaat. Als ik heel eerlijk ben, weet ik daar zelf het antwoord niet op.  

Een uurtje later, als alle dat-moet-ook-nog-dingen zijn afgerond, laat ik in de lege artsenkamer mijn tranen los. Niet omdat ik deze dame niet kon redden – het was voor haar een zegen om zo snel te mogen gaan – maar omdat ik hetzelfde gevoel heb als toen ik vroeger op mijn moeders hakken wilde lopen, mijn kleine kindervoetjes in maat 38: ik voel me veel te klein. Te jong, te onervaren, te alles. ‘De rol van arts is er een die je je aan moet meten’, zegt mijn supervisor. Ik draag dan misschien geen jas in de ouderenzorg, maar erin groeien moet ik toch. Aan mij de taak om dat net zo vastberaden te doen als vroeger, in mijn moeders schoenen. Die schoenen passen me inmiddels. Nu de witte jas nog.