Mag ik alsjeblieft naar huis?

Vandaag was het weer zover: de eerste dag van een nieuw coschap. En nog wel op mijn verjaardag. Ik heb gisteren tot 22.30 uur in de keuken gestaan om koekjes te bakken zodat ik vandaag binnen kon komen met: ‘Hoi ik ben Lieke, de nieuwe co, en ik ben jarig vandaag, dus neem een koekje!’

Een betere indruk heb ik in de afgelopen twaalf andere eerste dagen niet kunnen maken. Maar hier zit ik dan opnieuw, aan het einde van de middag, wachtend op de overdracht om 16.45 uur, terwijl ik niks te doen heb. Het is immers de eerste dag. Waarom moet de co toch altijd tot het einde blijven als er niks meer te doen is? Laat me lekker naar huis gaan.

Dat ik dokter word, betekent niet dat ik nu al het leven van een dokter moet gaan leiden. Natuurlijk loop ik mee tijdens de spreekuren, zie ik mijn eigen patiënten, bereid ik mijn poli voor, ga ik mee naar vergaderingen, mdo’s, besprekingen, en ga zo maar door (er komt geen einde aan!). Ik loop afhankelijk van de plek rond 8 uur binnen en hoop voor half 6 het pand te verlaten. Maar, eerlijk is eerlijk, ook vele uren in het afgelopen anderhalf jaar heb ik naar mijn beeldscherm zitten staren. De minuten voorbij zien tikken, wachtend op een taak (die er vaak niet was), protocollen van a tot z doorgelezen en de ‘what’s new’- en ‘vraag-maar-raak’-berichten van het plaatselijke ziekenhuis doorgespit op zoek naar leuke weetjes.

Daarom vraag ik me af: waarom moet ik als co toch altijd tot het einde blijven als er niks te doen is? Ik krijg een magere vergoeding van 150 euro (als ik in een perifeer ziekenhuis mijn coschap doe!), ben eigenlijk boventallig, leer absoluut niet meer van deze dood-voor-me-uit-kijkende minuten, en word er zeker niet vrolijker van. Stel je voor: loop ik net een uurtje eerder weg, kan ik misschien nog even sporten (goed voor mijn lichamelijke gezondheid), mijn moeder bellen (goed voor mijn mentale gezondheid), werken (want ik heb geen geld), of gewoon bijkomen van de 45 uur durende werkweek. Bovenal, ik ga met veel meer frisse energie naar het coschap de volgende dag. Ik vind het echt niet erg om de keer daarna tot 18.00 uur te blijven om die status af te schrijven.

Dus een oproep aan alle supervisors: laat je co gewoon een keertje die overdracht overslaan als hij om 15.30 uur al klaar is met alle taken die er te doen zijn. Er zijn genoeg dagen dat de co wel tot het einde van de dag blijft. En nu niet dit gemopper van ‘Ja maar in mijn tijd…’. Sorry, maar het is jouw tijd niet meer. Zorg een beetje voor je co! Je co kan de rest van zijn leven nog dokter zijn. Laat je co er nog even van genieten dat ie geen dokter is. Maar goed, inmiddels is het 16.45 uur, dus ik ren snel naar de overdracht toe!