Maandagmuziek

De beruchtste dag van de week is aangebroken. Een koffielucht verspreidt zich over de afdeling als de deur van de personeelskamer openwaait en de artsen hun klompen haast voorbijlopen richting de operatiekamers. In no time zijn de gangen weer leeg en rollen de eerste bedden met patiënten de gevreesde steriele kamers binnen.

Voorzichtig loop ik via de zijingang de ok in die vol staat met stafleden die als een geoliede machine de persoonlijke taken samenbrengen tot een coherent geheel. Als alle voorbereidingen zijn getroffen, besluit de anesthesioloog dat het tijd is voor de briefing. Na een kort tel- en voorstelrondje komen we erachter dat we een belangrijke schakel missen. De chirurg is niet aanwezig. Ik voel lichte paniek in de stem van de anesthesioloog, ‘die had hier toch al lang moeten zijn?’. Vragend kijken we elkaar aan, verwachtend dat één van ons de dokter ergens vandaan kan toveren. Op het moment dat we beseffen dat ons dat niet gaat lukken, gaat de telefoon. Even later weten we dat de chirurg op het laatste moment zijn kinderen naar school moest brengen. Ik hoor iets over miscommunicatie met zijn vrouw. Gelukkig komt hij eraan. Bijna was ik vergeten dat chirurgen ook gewoon mens zijn. De tijd wordt gevuld met een gesprek met de patiënt over koetjes, kalfjes, hobby’s en reizen. Na drie kwartier betreedt de chirurg, zo rood als een tomaat, de operatiekamer. Meerdere verontschuldigingen later ligt de patiënt ondertussen al diep te slapen. De chirurg vraagt voorzichtig of er misschien wat muziek aan mag. Langzamerhand ontspant de sfeer en kan de operatie beginnen. Na een uur merk ik dat we allemaal stilletjes meeswingen op de muziek. De uithaal die vanuit de radio klinkt wordt overtroffen door het enigszins valse zanggeluid van de chirurg. Deze maandagmorgen klinkt ons weer als muziek in de oren.