Loop eens een ziekenhuis binnen

Dat kunst en poëzie mensen kunnen inspireren, is welbekend – voor mij geldt dat ook. Ooit wilde ik daarom architect worden: zodat ik iets moois en functioneels kon maken. Maar toen ik mijn wiskunde-B-leraar weer met kubussen aan zag komen lopen omdat ik de doorsnedes op papier toch nét iets anders moest maken, besloot ik een ander pad te bewandelen. Hoe geduldig mijn leraar ook was en hoeveel lol we ook hadden. Ruimtelijk inzicht is niet onbelangrijk.

Van mooie gebouwen kan ik nog steeds genieten. Ik herinner me dat ik tegen iemand, werkzaam bij het ministerie van VWS, zei dat ik het gebouw in Den Haag zo mooi vond. Ze vertelde me dat het gebouw zo was ontworpen dat medewerkers het idee zouden hebben iedere dag op vakantie te zijn. De openheid, de grote hoeveelheid ramen en het lichte hout gaven me inderdaad een heel vrolijk ‘vakantie’-gevoel. In het ziekenhuis waar ik werk, ervaar ik hetzelfde. Daarnaast hangt er hier overal kunst aan de muur.

Het zette me ook aan het denken. Een ziekenhuis is vandaag de dag niet alleen meer die plek waar je als patiënt – behalve als je je écht heel erg beroerd voelt – zo snel mogelijk weg wilt zijn. Dat is een wereld van verschil met tien, twintig jaar geleden. Het ziekenhuis is nu een plek geworden waar het vaak prima toeven is, je medepatiënten kunt ontmoeten en veel informatie kunt krijgen over onder andere je vervolgbehandeling of ondersteunende zorg. Ziekenhuizen lijken daarmee een andere rol te vervullen.

‘We maken er iedere keer een uitje van’ zei laatst een longkankerpatiënt, die iedere keer uit het oosten des lands moest komen. Ze verzekerde me dat ze de tripjes naar het ziekenhuis nooit als vervelend ervaarde. Ze werd altijd goed ontvangen in het ziekenhuis en zeker als ze meerdere afspraken op een dag had, was het maar het beste om het ook als een uitje te zien. Ik heb ook enkele patiënten gesproken die in de buurt gingen kamperen. Dan werd het echt een ‘mini-vakantie’.

Voor iedereen die zich al ziek voelt bij de gedachte ‘ziekenhuis’ is het ziekenhuis als ontmoetingsplek wellicht een gekke gedachte. Maar nu de sfeer in deze ziekenhuizen-nieuwe-stijl verandert, is het misschien iets om even bij stil te staan. Wie weet biedt deze ontwikkeling ook nieuwe mogelijkheden om de kwaliteit van zorg verder te verbeteren.

Het is wat mij betreft hoe dan ook inspirerend om af en toe een vreemd ziekenhuis binnen te lopen. Ik doe het al jaren, in zowel binnen- als buitenland. Toegegeven, observeren is mijn hobby, maar… ziek zijn is hiervoor zeker geen absolute voorwaarde!