Lievelingspatiënt

‘Er komt zo een patiënt en dat is misschien wel mijn lievelingspatiënt. Ik heb er alles aan gedaan om hem nog zo lang mogelijk op controle te laten komen. Hij komt nu alleen nog maar voor een bloeddrukje geloof ik. Maar hij is al bijna 18 jaar en dat betekent dat dit het laatste consult wordt. En dat vind ik ongelofelijk jammer.’

Jelle kwam al sinds zijn 8ste bij de kinderarts. Zijn gezondheid hield te wensen over, maar dat was zeker niet zijn grootste probleem. Hij woonde in een flatje bij z’n moeder die kampte met een alcoholverslaving. Zijn vader was niet in beeld. In de puberteit kreeg hij het nog zwaarder, doordat zijn broer – met wie hij altijd een hele goede band had – plotseling verhuisde naar de andere kant van het land. Jelle werd opstandig en ging niet meer naar school.’

De kinderarts zwaait de deur open. ‘Jelle! Wat geweldig om jou weer te zien.’ Grijnzend zit Jelle op z’n stoel bij het bureau met zijn moeder ernaast. ‘Zou het dan dit keer echt de laatste keer zijn?’ grinnikt hij. ‘Ik vrees het wel, jongen. Maar vertel, hoe gaat het nu met je? Hoe is het in de supermarkt?’

Jelle begint te vertellen. De supermarkt, waar hij al jaren werkt, als vakkenvuller en later als teamleider, heeft hem geselecteerd voor een opleidingstraject tot filiaalmanager. Dat betekent dat hij kan werken en leren tegelijk en uiteindelijk zijn droombaan zal krijgen. Zijn wangen kleuren roze bij het idee. Ook is hij inmiddels met rijlessen begonnen. Een toptalent is hij niet, maar het gaat elke les beter.

Zijn moeder zit glimmend van trots naast hem. Ook met haar gaat het goed. Ze heeft al jaren geen fles meer aangeraakt en is lichamelijk weer helemaal de oude. Ze hebben veel steun gehad aan een maatschappelijk werkster die flink heeft huisgehouden in hun flatje. Maar bovenal kan ze niet ophouden met vertellen hoe blij ze is met Jelle, haar held. Hij heeft het toch maar geflikt.

‘Nou jongen, ik kan echt niks meer verzinnen om je terug te laten komen, ook al zou ik het nog zo graag willen. Ik wens je het allerbeste. Het ga je goed, dat weet ik 100 procent zeker.’ De kinderarts wil Jelle nog een hand geven, maar die duikt onder de tafel en graait naar z’n tas. ‘Ik heb nog iets voor u, meneer.’ Hij trekt de rits open en haalt een supermarktcake tevoorschijn. ‘Om u te bedanken voor al die jaren.’

En daar, in de ooghoek van de kinderarts, verschijnt een traantje. ‘Graag gedaan Jelle, heel graag gedaan.’