Levensgenieter

‘Heel goed! En op welke afdeling zijn we nu?’ Zij kijkt me onderzoekend aan en ik hoor haar denken: is dit een grapje?, deze vragen zijn een makkie!

Het Mini Mental State Exam gaat haar inderdaad behoorlijk goed af. Ik glimlach. Een van mijn eerste taakjes als coassistent op de afdeling Hematologie verloopt soepel. Fijn voor mij, maar nog beter voor haar: zij ligt hier al een tijd, een herfst en winter lang. En ook het aanbreken van de lente maakt zij vanuit kamer 25 mee, waar ze keihard knokt tegen een leger van kankercellen, teleurstellingen, verdriet en onzekerheid. In haar eentje, met een hoopgevend, veelbelovend infuus aan haar rechterzijde – haar rechterhand in deze strijd.

Als coassistent krijg ik er eigenlijk maar weinig van mee. Elke dag zie ik hoe de zaalarts kwantitatief partner in crime is van haar. Haar Hb, leukocytengetal, kaliumconcentratie en vele andere getallen houden we nauwlettend in de gaten. Afwijkende waarden worden binnen no-time opgespoord en opgeruimd. Een kleine extra interventie in die onmenselijke oorlog.

En juist op momenten als deze, een-op-een met een vechter, zie ik de patiënt en niet haar decursus, haar dossier. Juist nu zie ik wat een patiënt beleeft, hoe ze wordt geleefd. Ik ben blij dat zij het MMSE zo goed aflegt, want dat betekent dat ze – ondanks alles – nog helder van geest is.

We gaan verder met de vragen en ik geef haar het opdrachtenvel. Er staat een zin op (‘Schrijf een zin op dit papier’), die zij moet lezen en vervolgens moet uitvoeren. Zij leest het, pakt mijn papier en pen en begint zonder twijfel te schrijven. Ik zie een rij blokletters op het papier verschijnen. Wanneer zij klaar is, overhandigt zij haar werk aan mij, met een bezorgde en trieste blik in haar grote, blauwe ogen. Ik slik wanneer ik haar zin in mijn hoofd lees: ‘Wanneer mag ik naar huis terug?’

Ik besef dat dit misschien wel de beste les van mijn eerste coschap ooit zal zijn. Zorg is mensenwerk, waar kwaliteit het altijd zal en moet winnen van kwantiteit. Ik kijk haar aan, bedenkend welke zorgvuldig gekozen woorden ik zal terugzeggen. Maar zij is me voor. De trieste blik heeft plaatsgemaakt voor een twinkeling, een triomfantelijke blik: ‘Ik weet het antwoord al, hoor! Morgen mag ik een paar uur met verlof. Heerlijk, want mijn man gaat lekker koken voor me!’ Zij straalt, de levensgenieter.