Leven na de dood

Het is het eind van de dag als de consultpieper gaat. Of we nog even een donatiescopie willen doen. We begeven ons naar de intensive care waar een relatief jonge vrouw ligt die een hersenbloeding heeft gehad. Helaas kunnen de artsen niets meer voor haar betekenen en dus heeft de familie besloten ‘de stekker eruit te trekken’.

Maar niet voordat haar organen worden gedoneerd aan iemand die ze nog kan gebruiken. Op de ic valt het me op hoe klinisch er met deze casus wordt omgegaan. We bekijken de longfoto, die is in orde. Vervolgens doen we een bronchoscopie. Ook daarop zien we geen afwijkingen. Hier valt het me weer op hoe luchtig er wordt gehandeld. De assistent scopieert kundig om alle aftakkingen in beeld te krijgen, terwijl de longarts meekijkt of alles wel gezien wordt. We nemen voor de zekerheid nog een potje af voor de kweek en klaar is kees.

We trekken onze bruine scopiejassen uit, en trekken onze witte jassen weer aan. Het volgende team staat alweer klaar: de cardiologie komt het hart beoordelen, het eerste orgaan dat straks gedoneerd gaat worden. Er wordt nog wat papierwerk op orde gemaakt en we staan op het punt te vertrekken als er een groepje mensen de ic op schuifelt. Een man, en een aantal kinderen, duidelijk broers en zussen, van mijn leeftijd. Er wordt niet gehuild en toch is het verdriet voelbaar, het is geschreven op hun gezichten.

Er schiet een brok in mijn keel. Ineens is de situatie niet zo luchtig meer. Ik zie het verdriet in de ogen van de man, zie de nietjes op het hoofd van de vrouw, waar de artsen haar leven hebben geprobeerd te redden, en voel de verslagenheid in de kamer. Snel verdwijnen we van de ic en laten we de familie alleen met hun verdriet.

Het is het einde van de dag, dus trek ik mijn witte jas uit en gooi deze bij de was. Ik doe mijn oordopjes in en druk op play, ‘times are looking grim these days’ klinkt de stem van Korn in mijn oren. Snel druk ik op volgende, laten we de dag wat positiever af sluiten. En dan maakt ook het verdrietige gevoel wat op me was neergedaald plaats voor een gevoel van dankbaarheid. Deze vrouw mag dan wel overlijden, maar door de beslissing van deze familie om haar organen te doneren kunnen er wel acht mensen gered worden, en dan heb ik huiddonatie nog niet eens meegerekend. Patiënten die ik de afgelopen weken heb leren kennen die op orgaanwachtlijsten staan, schieten door mijn hoofd. Een dame die al vijf jaar wacht op nieuwe longen, een man die al een jaar wacht op een nieuw hart, een andere man die al drie jaar dialyseert, wachtend op een nieuwe nier, een man met eindstadium leverfalen, wachtend op een nieuwe lever. Ergens gaan er nu telefoons over van dolgelukkige mensen, mensen die waarschijnlijk al jaren wachten op dat telefoontje, dat er eindelijk een orgaan voor ze gevonden is.