Leven in het nu

Beste E.,

Jij kent mij niet, maar ik jou wel. Althans, ik weet hoe je eruitziet als je geïntubeerd in een bed ligt op de intensive care, aan infusen en allerlei apparaten om je te monitoren, niet reagerend op aanspreken. Je bent een van de patiënten bij wie we dagelijks met een grote groep artsen aandachtig staan te kijken hoe een van ons jou onderzoekt, afwachtend of er enige verbetering is ten opzichte van de dag ervoor. En dat allemaal door één ongelukkige val met de fiets.

Vandaag viel me een blauw vel papier op in jouw kamer. Een vel papier met vragen en een foto. Je lacht naar de camera en houdt trots een vis vast. Ik schrik er een beetje van hoe normaal je er eigenlijk op die foto uitziet in vergelijking met hoe je er nu bij ligt. Er staat dat je graag aangesproken wilt worden met je voornaam. Dat heb ik de artsen tot nu toe nog niet zien doen. Je hebt katten gehad, maar je zou graag een hondje willen. Jouw familie is belangrijk voor je. Je houdt van lezen (vooral de krant), van mediteren en van wandelen door de natuur. Dezelfde dingen die ik ook zou doen. Dezelfde dingen die een mens zou doen.

En op dat moment krijgen alle patiënten op de afdeling een gezicht. Mensen met eigen hobby’s, families, doelen, maar bij wie door een ongelukkige gebeurtenis van het ene op het andere moment hun leven drastisch is veranderd. Wat zou ik graag een keer de krant aan je voorlezen of je een foto laten zien van de schattige puppy die elke dag ’s ochtends vroeg voor de ingang van het ziekenhuis wordt uitgelaten. Ik zou zo graag betrokken zijn bij jou als mens, en niet alleen controleren of je pupillen reageren op licht.

Onderaan het blad staat jouw levensmotto geschreven. Als ik het lees moet ik mijn tranen inhouden. ‘Ik leef in het NU/je ne regrette rien’, met ‘nu’ in hoofdletters en dubbel onderstreept. En ik denk dat dat het belangrijkste is wat ik dit coschap heb geleerd.

Van een coassistent