Leerzaam: zelf eens een dag patiënt zijn

Daar lig ik dan, in mijn blauwe overhemd met alleen mijn onderbroek er nog onder aan. Ineens niet aan het bed, maar op het bed. Het voelt kwetsbaar.

Ondanks dat ik, in tegenstelling tot de meeste patiënten, precies weet wat me te wachten staat kan ik het niet helpen nerveus te zijn. Ondanks de lieve verpleging die mij gerust probeert te stellen. We gaan naar de holding. Als je zo in je blauwe overhemd in een bed door het ziekenhuis gerold wordt voel je je toch wel echt patiënt. Mijn moeder zwaait me uit als ik door de deuren ga.

'Het is even een vervelende prik!' Het is alsof ik mezelf hoor praten tijdens mijn stagedagen op de holding. Ai, het is inderdáád een vervelende prik. Ik kan het niet weerstaan om even een blik te werpen op mijn monitor, kéurige waardes, misschien een ietwat snelle hartslag maar dat neem ik mezelf niet kwalijk. Ik hoor de bliepjes en de pingeltjes, de omgeving is herkenbaar, maar toch is het anders. Het is maar een kleine operatie, dat weet ik wel. En ook heb ik er alle vertrouwen in dat ik in goede handen ben. Toch kan ik het niet helpen, ik ben nerveus.

Ik ben aan de beurt. Ik word de operatiekamer op gerold, en daar kijk in de ogen van een lieve anesthesiemedewerker die ik ken. Geïnteresseerd vraagt de arts me nog hoe het er inmiddels met mijn coschappen voor staat, en de anesthesist kondigt zich aan met 'Ik ben die en die, en jij bent coassistent heb ik begrepen?!' We nemen de OK checklist door en de laatste voorbereidingen beginnen, ik adem diep in.

'Ik dien alvast wat middeltjes toe, maar nog geen slaapmiddel hoor. Ik vertel het je als dat komt!' Ik probeer me te herinneren of ik nog weet wat de middeltjes waren, als de kamer begint te draaien. En toen… Toen was er niks.

Ik word wakker op de uitslaapkamer. Mijn keel voelt dik en ik ben ontzettend moe. Ik krijg een ijsje aangeboden door een eveneens vriendelijke medewerker van de uitslaapkamer, maar het enige wat ik wil is me nog eens omdraaien. Ik kan me niet meer herinneren dat ik werd gewaarschuwd voor het slaapmiddel. Ik neem het de anesthesist niet kwalijk, waarschijnlijk ligt dat namelijk aan mij. Inmiddels voel ik me beter en zit ik tevreden aan mijn ijsje, als ik toestemming krijg om terug te gaan naar de kamer.

Als de arts aan het einde van de dag bij me komt kijken hoe het gaat, ben ik blij te vermelden dat ik het spannend vond, maar dat ik me gelukkig goed voel. “Het is een leerzame ervaring, die kun je later goed gebruiken als arts.” zegt hij tegen me. En hij heeft gelijk. Als zorgmedewerkers kunnen we zoveel uitleggen, maar wat we niet kunnen uitleggen is hoe het is om patiënt te zijn.