Koffie op doktersrecept

Ik zit in mijn allerlaatste week als coassistent en ik moet even een ode schrijven. En wel aan het fameuze koffieapparaat, het onmisbare onderdeel van iedere ziekenhuisafdeling. Niet dat het straks ophoudt met onze verhouding, nee volgens veel arts-assistenten begint het hierna pas echt, maar toch: tijd voor een bedankje.

Want waar was ik de afgelopen jaren eigenlijk geweest zonder koffie? Als student geneeskunde schreeuwde ik het hardst van allemaal dat ik geen koffie lustte. ‘Oh wacht maar, dat komt vanzelf’, kreeg ik terug. Want dokter zijn is eigenlijk inherent aan veel koffie drinken; bij je afstuderen krijg je nog net geen recept mee.

Eigenwijs als ik was moest ik daar aanvankelijk niks van weten. Maar ik kwam al vrij snel tot inkeer… Volgens mij was het al in mijn eerste week als coassistent dat ik me peinzend afvroeg hoe mensen dit deden, zo’n 8-tot-6-ritme? Ik had het zwaar, en het zwarte bakkie bood plots uitkomst. Zeker als de dagen uitliepen en nog ver in de avonduren overgingen. Het was eerst wel even zoeken naar de juiste dosering, zodat ik niet stuiterend het ziekenhuis zou verlaten. Maar uiteindelijk kwam er tijdens een cardiocoschap zelfs een PICO van mijn hand over de effecten van koffie op atriumfibrilleren. In het heel kort de conclusie: tussen de vijf en acht koppen per dag zit je nog helemaal safe, dus ik ging vrolijk verder met drinken. Koffie werd steeds belangrijker. Niet dat ik het nu opeens lekker vond, integendeel: ik vond dat vieze slootwater dat uit de meeste ziekenhuisautomaten komt niet te drinken! Maar door de coschappen heen leert men en zo wist ik na een tijdje precies welke secretaresses een Jura-apparaat verstopt hadden (en waar ik dus wezen moest), en waar ik beter ver vandaan kon blijven. En dan was er natuurlijk nog de koffie uit het befaamde ‘winkeltje’. Het winkeltje waar ik op een goed moment zoveel euro’s over de toonbank had laten rollen met mijn ogen op half zeven, dat die schat van een vrouw mij minstens eens per week een gratis bak meegaf. Mensen als zij redden pas echt levens in het ziekenhuis.

Concluderend moet ik stellen dat koffie me door de jaren veel heeft gebracht: ik was toonbaar in de ochtendoverdracht, het verschafte af en toe een reden om naar het winkeltje te vluchten en het leidde zelfs tot een PICO. En de talloze vlekken die het veroorzaakte in mijn witte jas neem ik voor lief. Dus op naar een leven als dokter, met nog eindeloos veel kopjes en hopelijk het spaargeld om later zelf een superautomaat in mijn wachtkamer neer te zetten.