Kinderarbeid?

Ik ben alweer een aantal weken bezig met het coschap kindergeneeskunde in een streekziekenhuis en het bevalt een heel stuk beter dan ik had gedacht. Kinderen vind ik sowieso leuk om mee te werken, maar ik was een beetje huiverig voor paniekerige ouders. Niks ten nadele van deze ‘paniekerige’ ouders, want uiteindelijk komt deze paniek altijd voort uit angst en bezorgdheid om hun kind, maar het leek mij wel een hele kunst om dan aan de andere kant van de tafel de rust te bewaren.

Deze ochtend sta ik op de poli. Ik heb net twee patiëntjes gezien en overlegd met mijn supervisor en ben mij alvast aan het voorbereiden voor het volgende consult. De inhoudelijke voorbereiding heb ik gisterenavond al gedaan, maar de échte voorbereiding gebeurt bij het kopieerapparaat. Mijn arsenaal aan kleurplaten is namelijk wat karig geworden en ik kan bij een K3-liefhebber natuurlijk niet komen aanzetten met een kleurplaat van Spiderman.

Bij het kopieerapparaat heb ik zicht op de wachtkamer van de poli. Ik zie al een meisje van een jaar of 5 zitten. Dit kon mijn patiëntje weleens zijn. Snel leg ik een half gekapt bos aan kleurplaten in de spreekkamer en roep haar naam. Het meisje met rossige vlechtjes en een pop in haar rechterhand springt op uit haar stoel. Ze kijkt even achterom of haar vader ook meekomt en rent naar mij toe. Dit is nieuw voor mij, zo enthousiast zijn ze meestal niet als ik ze uit de spreekkamer haal. Ik ga door mijn knieën en geef een voorzet voor een high five. Dit is best een gok, want het zou best pijnlijk zijn als ze nu geen high five geeft, maar ik ga er voor. Ze begint te schateren van het lachen en geeft me een hele dikke high five. Ik geef haar vader een hand en samen lopen we de spreekkamer in.

‘Hé hallo dan, ben jij soms Lisa?’ ‘Jaaa, kijk papa, de dokter is ook een kindje!’

Oef, pijnlijke openingszin. Incasseren, incasseren. Haar vader kleurt rood aan en weet zich even niet zo goed een houding te geven. Ik heb het niet meer en zit ondertussen naar adem te happen als een zeehondje. Wat een prachtkind, dit wordt een leuk consult. Nadat ik uitgebreid aan Lisa heb gevraagd waarom ze bij de dokter is, wil ik met haar vader nog het een ander doornemen. ‘Lisa, wil jij soms een kleurplaat?’ Ze knikt. ‘Jij moet helpen!’, zegt ze terwijl ze met een ondeugende blik naar mij wijst.

Daar zit je dan, kleurend met een 5-jarige tijdens een consult. Ze had nog gelijk ook, de dokter is inderdaad een kindje!