Blogs
Blog

Kijk niet weg

1 reactie

Soms gebruik ik het reguliere damestoilet, als het invalidentoilet niet in de buurt is, maar daar pas ik met mijn rolstoel niet in. Dus dan sta ik op, waggel naar de deur, doe hem open, kies het dichtstbijzijnde hokje en doe mijn plas. Zo ook nu. Maar al als ik kom aanrollen, staat er een jongen schaamteloos naar mij te kijken. Nee, hij is niet in gedachten verzonken. Hij is mij aan het bestuderen. Hij denkt na.

Mensen die staren: iets wat ik altijd lastig heb gevonden, en nog steeds soms erg moeilijk vind. Waarom doen mensen dat? Iedereen leert toch als kind dat staren onbeleefd is?

Dus ik reageer. Een reactie die meestal drie fases heeft.

In de eerste fase borrelen gedachten op die geproduceerd zijn door de boze, defensieve Soete. Mensen die mij kennen, zal het niets verbazen. ‘Jezus man, kijk voor je! Nog nooit iemand in een rolstoel gezien? Je ouwe opoe ook niet? Nee? Nou, het is hartstikke normaal. Dus trek die doppen los, draai je hoofd en laat mij verdomme met rust.’

Vervolgens beland ik in de tweede fase. Eigenlijk ben ik hier pas weer mezelf, want ik voel interesse, vurige nieuwsgierigheid en ook wel wat begrip. Natúúrlijk staren mensen mij na. Ik probeer me voor te stellen wat er in hun hoofd omgaat. ‘Een knappe, jonge meid in een rolstoel, dat is toch vreemd? Wat zou ze hebben? Zou het slechter worden? Zou ze kunnen lopen? Kan ze eigenlijk wel zelf naar de wc, of douchen? Kan ze gewoon seks hebben? Zou ze mentaal wel in orde zijn? Zou ze een uitkering hebben? Is ze zo geboren? Misschien heeft ze wel een ongeluk gehad?’ En zo kan ik nog wel duizend gedachten omschrijven waarvan ik denk, of eigenlijk vrij zeker weet, dat mensen ze weleens over mij hebben gehad.

Tot slot komt de leukste en meest boeiende fase, want hoe gaat die persoon reageren als hij doorheeft dat ik doorheb dat hij staart? In de loop van de jaren heb ik geleerd, en knoop deze goed in je oren: het aller-, allerstomste wat je kunt doen, is wegkijken. Want daarmee ontken je ten eerste dat je aan het staren was, en ten tweede dat er iets aan mij mankeert. Daarom mijn gouden tip (en zelf pas ik hem ook dagelijks toe): zoek even contact. Gewoon glimlachen, zoals je dat kunt doen tegen elke willekeurige vreemdeling op straat. Daarmee zeg je: ‘Hé, ik zie dat je in een rolstoel zit. Interessant. En verder een fijne dag, mevrouw!’

Meer van Soete

  • Soete Meertens

    Dit is Soete en zij studeert geneeskunde – in een rolstoel. Door een polyneuropathie van onbekende origine is zij slecht ter been en worstelt zij dagelijks met de gevolgen van een lichamelijke beperking. In deze blog geeft zij een inkijkje in de wereld van de patiënt, maar dan vanuit het perspectief van een dokter in opleiding.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • S. Zhang

    Student

    Hi, als jaargenoot heb ik mezelf betrapt op hetzelfde gedrag als de man op de wc en ik moet bekennen dat ik dezelfde fases heb doorlopen. Ik koos uiteindelijk ervoor om weg te kijken. Stom dus na dit gelezen te hebben. Wel echt tof dat je deze blog b...ent gestart! Ik kijk uit naar je toekomstige posts. PS: Succes met Stofwisseling 2!

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.