Kiek’n Wat Wordt

Vier jaar lang heb ik als student in Groningen gewoond. Eén jaar zelfs in Australië. Daarmee staat mijn studiejarenteller inmiddels op vijf jaar. In die vijf jaar heb ik rondgefeest, de was met weken uitgesteld, de afwas zelfs nog langer. Ik heb geleerd welke huis-tuin-en-keukenschimmels het meeste voorkomen, en vooral: hoe je er weer vanaf komt. Eerste hulp bij lampen vervangen, gootstenen ontstoppen en wc-brillen schoonmaken heb ik braaf toegepast. Zelfs de engste spinnen heb ik zelf geruimd.

In deze vijf jaar was er voor mijn vrienden volop tijd in de agenda, voor mijn ouders wat minder. Met de grootste moeite ben ik mijn Twentse accent kwijtgeraakt, maar nu mag ik na vijf prachtige studentenjaren terug naar waar het allemaal begon: Twente. Terug naar 'de regio' zoals ze dat met bekakt accent in het westen zouden zeggen. Voor een jaar coschappen maar liefst, en in de casa van di papa en mama. Zij blij, ik na wat tegenstribbelen nu inmiddels ook. Want na een lange dag ploeteren in het ziekenhuis is het toch wel bijzonder fijn als er eten op tafel staat, ook al is dat in 100 procent van de gevallen een AVG'tje (aardappels, vlees, groente).

Afijn, ik beet het Twentse spits af op de interne en inmiddels ben ik een blije chirurgieco. Mijn medeco's hebben hier de grootste moeite de Twentse taal en uitspraken te ontcijferen, en ik lach erom. Er mag dan lacherig en zelfs een beetje neerbuigend gedaan worden over 'de regio', de casuïstiek die je hier voor je kiezen krijgt is niet die van alledag! Als er één motto geldt in Twente is dat namelijk wel het zogenaamde 'KWW'. Oftewel: Kiekn Wat t Wordt. Dat motto wordt veelvuldig gebruikt, vaak zelfs misbruikt, en daar zit hem het probleem. Want met een geïnfecteerde vingernagel kun je nou eenmaal niet maanden rondlopen. En ook niet met een gebroken arm. En al helemaal niet met een stinkend diabetisch ulcus.

De enige reden dat sommige van deze 'eigenwijze Twentenaren' na lang het KWW-beleid te hebben uitgevoerd toch naar de dokter gaan, is het tweede Twentse motto: 'Noaberschap'. Noaberschap betekent er voor elkaar zijn, bijvoorbeeld als buren. Dus wanneer meneer X met zijn stinkende wond op de koffie gaat bij mevrouw Y, zegt mevrouw Y: 'nou moej eens goed luustern: ie mot snel eens en egge dokter zien!'. Meneer X laat zich natuurlijk niet makkelijk overhalen, maar na lang tegenstribbelen gaat hij akkoord.

Dankzij het KKW-beleid biedt Twente een aantrekkelijke leeromgeving voor chirurgiestudenten, dankzij het noaberschap-beleid houden ze zichzelf nog in leven ook. O, wat was het wennen om na vier jaar in een studentenstad te hebben geleefd nu weer op het platteland te zitten, maar stiekem geniet ik. Van de geïnfecteerde vingernagel, de stinkende diabetische ulcus en van het avondeten van pap en mam en mijn frisgewassen bed. Wie doet er nog neerbuigend over ‘de regio’? Voor je klaagt, moet je wellicht eerst eens ‘Kiek’n Wat Wordt’!!